Recensie: uitreiking Broers Blogt Boekje
35 Verhalen vol vrolijk verdriet. Onder deze titel werd “Het Broers Blogt Boek” (HBBB) gepresenteerd op de Universiteit van Tilburg Tilburg University. Nee, niet in de aula (de groten der aarde worden pas na hun dood op hun werkelijke waarde geschat) maar in een wat bescheidener locatie, te weten de sportkantine (de officiële benaming “Olympia Gebouw” is eerlijk gezegd wat te hoog gegrepen).
Ondergetekende was ook dringend verzocht bij deze gelegenheid aanwezig te zijn, en zo reisde ik in mijn een na beste pak af naar het Tilburgse. De stations Tilburg Centraal en Tilburg Universiteit gaven niet het gevoel dat bij zo’n feestelijke dag hoort. Beter gezegd, je zou je er nog niet voor de trein willen springen. Na een korte wandeling richting de universiteit waarbij wegvluchtende studenten als baken dienden arriveerde ik op de werkkamer van de schrijver. Hij zat diep gebogen over een stapel tentamens, waarbij de cijfers 0, 1, 2 maar ook – het zij toegegeven – een enkel zesje rijkelijk vertegenwoordigd waren. Mijn komst was het sein om de tentamens te laten voor wat het was, en de studenten die verhaal kwamen halen te ontvluchten.
In de sportkantine gearriveerd bleek dat naast de presentatie van het HBBB tevens de “Campusdichter” 2012 zou worden gehuldigd. En inderdaad, na een uurtje verschenen tussen alle trainingsbroeken ook diverse dichterlijke types. Het bleek dat het grootste deel van het programma poëtisch van aard zou zijn. Gelukkig zaten Broers en zijn trouwe fans (3) aan een tafeltje rijk voorzien van kaas, worst en bitterballen zodat we ons niet hoefden te vervelen. We luisterden naar de dichters, we begrepen ze niet echt (slechts een gedicht over sex met de hoogleraar wekte enige belangstelling) maar klapten beleefd en keken vooral diepzinnig naar onze glazen wijn. De belofte van de dichters om het kort te houden was waarschijnlijk in overdrachtelijke zin bedoeld, maar we bleven beleefd klappen en nog diepzinniger kijken, en zetten het geluid van onze telefoons zelfs af.
Uiteindelijk kwamen we aan het hoogtepunt van de middag: de uitreiking van het HBBB. Broers beantwoordde beleefd de meest wonderlijke vragen (over Brintapap met speculaas) waarna hij me opschrikte met het verzoek ook het podium te betreden. En daar viel mij de eer te beurt het eerste exemplaar te mogen ontvangen van dit meesterwerk dat bovendien aan ene Ingrid en ondergetekende was opgedragen. Als een volleerd duo – waarschijnlijk komt er een theatertour – bespeelden we het ademloze publiek, en hielden het tot veler teleurstelling wel kort.
Ik kan u het HBBK ten zeerste aanbevelen. Het telt slechts 88 pagina’s (de blanco pagina’s meegerekend) omdat in deze uitgave de commentaren van zijn trouwe fans niet zijn opgenomen. In dat geval was het boek vele malen omvangrijker zijn geworden. En wat minder leesbaar, aangezien de uitweidingen en discussies in de regel in de verste verte niets met het oorspronkelijke onderwerp te maken hadden.
Zoals de uitgever terecht opmerkt: “In verband met de staatsveiligheid en volksgezondheid wordt dit boekje (*) slechts in een bescheiden oplage uitgegeven, dus als u – al dan niet op legitieme wijze – een exemplaar heeft weten te bemachtigen, mag u zich gelukkig prijzen”.
Ik prijs me zeer gelukkig. Dank heer B!
(*) De term “boekje” zij haar vergeven.
Auteur: Jan Heijmans
