De kleine (grote) vechtersbaas

Het concept is simpel. Men neme kussens, enthousiaste jongelingen, goed weer en een vleugje testosteron: men creëert een kussengevecht. We schrijven 5 uur ’s middags, in een drukbezocht park in Madrid. Daar kruisten een aantal verwilderde, lichtelijk agressieve, opgewonden jongeren de degens.

Twee lijnen van strijders werden gevormd; men schreeuwde zich briesend en snuivend in de juiste gemoedstoestand. Vervolgens een fluitsignaal en bam: met bloeddoorlopen ogen renden wij elkaar tegemoet. Het was zover. Tijd om te rammen!

Ik had me bewapend met twee, van tevoren, zorgvuldig uitgekozen spongebob-kussens: klein, wendbaar maar stevig genoeg om harde klappen mee uit te delen. Ik probeerde te mikken op hoofden, geen onderscheid makend in sekse en deelde iedere slag uit met de passie van Gimli.

Mijn bekkenslag, waarbij ik mijn spongebobjes zorgvuldig in beide kanten van het gezicht van mijn vijand boordde, was al snel beroemd en berucht. Een minuut of 10 later waren al mijn medestrijders gesneuveld door vermoeidheid of een gebrekkig wapen en namen ik en mijn spongebobjes het, te midden van een verendecor, alleen op tegen een vijand of 5. Na een korte pauze herhaalde bovenstaand schouwspel zich meermaals, maar helaas trok onze aanwezigheid ook bemoeials aan. De oudere garde sprak haar afkeuring uit en maande ons tot stoppen.

Na een even lange als vruchteloze discussie werden zowel de bemoeials als de strijders echter in een magisch moment tot zwijgen gebracht. Een klein mannetje, hooguit een jaar of 3, stapte naar voren, nam een van mijn spongebobjes ter hand en zette de aanval in.
We waren op slag allemaal verslagen.

Luuk Eliëns is student Liberal Arts aan de UvT.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.