Recensie: The woman in black

Een horrorfilm met Daniel Radcliffe die we beter kennen als sullig tovenaartje in de reeks van J.K. Rowling, dat klinkt niet als een logische combinatie. In deze verfilming van het gelijknamige boek van Susan Hill leren we onze Harry op een heel andere manier kennen.

The woman in black vertelt het verhaal van een jonge advocaat uit Londen die in 1970 naar een sinister dorpje wordt gestuurd om het testament van een oude weduwe vast te stellen. Ver buiten het dorp staat het huis van een overleden vrouw, dat vol ligt met papieren die de advocaat nodig heeft om de erfgenamen vast te stellen. Zoals altijd in horrorfilms zijn er de dorpelingen die de advocaat afraden naar het spookhuis af te reizen. Gedwongen door geldnood en een zoon die gevoed moet worden ziet Radcliffe zich genoodzaakt de opdracht tot een succesvol einde te brengen. Uiteraard was hij zich niet bewust van de in zwart geklede vrouw die daar de tent terroriseert.

De volwassen geworden Harry Potter deinst niet terug voor het gespook en gaat op onderzoek in het spookslot. Beetje jammer dat hij zijn toverspreuken is vergeten en zo de gesloten deuren op eigen kracht open moet rammen. De spokende vrouw, die meer indruk lijkt te maken op de bioscoopbezoekers dan op de advocaat, blijkt de getergde moeder van een verdronken maar achtergelaten jongetje.

Uit wraak heeft ze zich ertoe gezet kleine kinderen tot zelfmoord te dwingen. Kinderen die eerst vrolijk met poppen spelen en vervolgens uit het zolderraam springen, of een meisje dat doodleuk het huis in de hens zet en vervolgens de brandende olielamp over zichzelf gooit. Dit zijn, samen met de soms onverwachtse verschijningen van the woman in black, ook de enige momenten waarop je iets minder ontspannen op je roodfluwelen stoel van je popcorn zit te knabbelen. Het werkt ook niet mee dat de hoofdrolspeler zich weinig aan lijkt te trekken van het gegruwel.

Uit angst voor het leven van zijn zoontje zet de advocaat zich ertoe de vrouw met haar nog in de modder bedolven en half verteerde zoontje te verenigen. Hoewel de sfeer van een spookstadje uit 1970 goed is gevangen biedt het puike filmwerk geen film die je uit je slaap zal houden. Een prima film voor diegene die rustig wil wennen aan het genre.