Bar en Boos
Zo heel erg druk was het nu toch ook weer niet in het grand café. Niettemin deed ik al een half uur moeite om de aandacht van een van de obers te trekken. Ik wierp een blik in zijn richting. Ik wierp nog een blik. Meer blikken had ik niet bij me. Ik stak mijn vinger op, mijn hele hand, ik zwaaide, ik zwaaide met allebei mijn handen, ik floot, riep en sloeg met mijn schoen op tafel. En ja, uiteindelijk kreeg hij mij in het oog. Hij maakte zich los van zijn collega’s met wie hij al die tijd gezellig aan de bar had staan kletsen, en hij kwam naar onze tafel toe.
– Ja, zegt u het maar.
– Een trappist graag, en een ice tea.
– Dat is het?
– Eh, ja, graag.
De ober zuchtte hoorbaar en slofte terug naar de bar. Onderweg bleef hij geruime tijd staan praten met enkele klanten die hier blijkbaar vaker kwamen. Hij ruimde wat lege glazen en flessen van de tafeltjes, haalde een natte doek over het tafelblad, vulde de bakjes met pinda’s bij, en gaf uiteindelijk onze bestelling door aan de man achter de bar. De barman bleef nog even hangen, wierp een boze blik in onze richting, maar besloot toen toch maar enige actie te ondernemen. Een kwartier verstreek. Een half uur verstreek. Toen maakte onze ober zich opnieuw los van de bar – waar hij rustig de krant had staan lezen – en met een dienblad boordevol flessen en glazen begon hij aan een lange tocht door het café. Aan het einde van die lange, lange wandeling meldde hij zich bij onze tafel.
– Kijkt u eens, twee cola. Mag ik gelijk even afrekenen?
