Doet u mij maar een enkeltje ver weg
Ik heb iets met vliegvelden. Niet dat ik nu op zaterdagochtend om 7 uur ga vliegtuigspotten (ik weet trouwens niet eens wat de beste tijd is om dat te doen, maar goed daar gaat het niet over), nee het vliegveld op zich. Het Airport-gevoel noem ik het. Of het vliegveldgevoel voor de Nederlandse taalpuristen onder ons. En wat is dat nou, vraag je je wellicht af? Al die mensen met hun koffers, soms hun Aloha-bloemenkettingen of Hard Rock café T-shirts van vorige bestemmingen al aan, die weer nieuwe plaatsen gaan ontdekken. Maar vooral ook het idee dat je dat zelf kan doen. Als ik die borden met exotisch klinkende namen als Alicante, Fuerteventura, Rome Ciampino en anderen zie, heb ik de neiging om het eerste beste vliegtuig daar naartoe te nemen. Maar dat is dan ook meteen mijn probleem: ik sta hier met een ticket naar Eindhoven in mijn hand (paasdagen, familie, weet je wel). En dat klinkt lang en na niet zo exotisch. Het weer is er vast ook minder dan in Fuerteventura, waar dat ook moge liggen.
Dus check ik toch maar braaf in voor Eindhoven. Ach, dat heeft ook wel iets toch? We zijn de gekste en de slimste, zeggen ze. En dan vooral dat zeggen ze. Als we opstijgen heb ik de hoop dat de piloot toch nog links of rechts omkeert naar een of ander tropisch oord. Dat we dan gezellig met het hele vliegtuig op groepsreis gaan. Het gezelschap ziet er stuk beter uit dan mijn vorige vliegreis, dus waarom niet. Maar ik zie nog geen palmbomen of witte zandstranden vanuit mijn raampje. Wit besneeuwde bergen zou ook mogen (is immers ook leuk), maar ook dat zie ik niet verschijnen.
40 minuten later klinkt er luid getoeter uit de speakers. Niet omdat we in Bilbao of Carcassonne zijn aangekomen, maar omdat we geland zijn in Eindhoven. En op tijd, vandaar dat getoeter (wat een feest mensen). Het is grauw en grijs en het regent. Kortom, gezellig. Met mijn hoofd nog in Rome Ciampino stap ik uit op wat duidelijk geen Rome Ciampino is.
Dan zie ik een paar mensen lachend en zwaaiend achter het glas staan. Mijn familie. Lachend zwaai ik terug. Want dat hebben Rome Ciampino, Ljubljana, Pescara, Toulon en al die ander bestemmingen, waar ik die middag nog me in het vliegtuig wilde bij proppen, niet. En dat is toch ook wat waard. Las Palmas en Pisa liggen er over een maandje ook nog wel.
Desiree van der Heiden (22) studeerde van 2008 tot 2011 Communicatie- en Informatiewetenschappen, richting Bedrijfscommunicatie en Digitale Media, aan de UvT. Momenteel volgt ze de Master Digital Media in Londen en blogt zij hierover voor Univers.
Advertentie.
