Opinie: Games en killers
Anders Behring Breivik, verantwoordelijk voor de dood van 69 mensen in Noorwegen, was een speler van gewelddadige games als World of Warcraft en Call of Duty. “Het is een geweldige oorlogssimulator. Je kunt trainen en ervaring opdoen met het gebruik van telescopische vizieren. Dat is het grote voordeel”, aldus Breivik over Modern Warfare. Krantenkoppen als “Breivik gamede 16 uur per dag” werden al snel op de voorpagina’s gedrukt. Op veel manieren geeft de pers vandaag de dag verslag van de negatieve impact die computerspellen hebben op de kinderen die ze spelen; gewelddadige spellen zouden aanzetten tot agressief gedrag. Maar kloppen dergelijke statements wel?
Zoals bij veel maatschappelijke discussies zijn er verschillende perspectieven omtrent dit probleem. Zo is er een sceptische groep mensen die gelooft dat computerspellen kinderen beïnvloeden. Jack Thompson is een Amerikaanse activist die uitgevers van computerspellen regelmatig aanklaagt en hierover graag laat publiceren door de pers. Zo stelt hij bijvoorbeeld dat de daders van elke “American highschool shooting incident” video-gamers zijn. Hiermee is Thompson één van de bekendere sceptici.
Ook wetenschappers maken zich zorgen om de negatieve effecten van agressieve media. Er is de laatste jaren veel onderzoek gedaan naar de effecten van media op de agressiviteit van mensen. Honderden studies vonden ook daadwerkelijk een link tussen de blootstelling aan gewelddadige media en agressie.
Anderzijds is er een groep die niet sceptisch tegenover geweld in video games staat. Goochelaar en presentator Penn Jilliette zegt hierover het volgende: “De volgende keer dat je het gevoel hebt dat je je zorgen moet maken over fictieve gewelddadige videogames, probeer het Gedanken experiment: stel je voor dat videogames honderd jaar vóór voetbal werden uitgevonden. Stel je voor dat scholen videogame-teams in uniform vormen en dat bloedmooie cheerleaders met pom-poms hen aanmoedigen. Stel je voor dat honderd jaar na het spelen van videogames, op school voetbal is uitgevonden en geïntroduceerd wordt op scholen. Duizenden kinderen krijgen nu echte wonden, gebroken knieën, enkels, baarmoederhals-trauma’s, zonnesteken en hersenschuddingen. Wat zouden de ouders doen? Van 1931 tot 2007 zijn er namelijk 665 kinderen gestorven aan de verwondingen die ze opdeden door het spelen van voetbal. Dit is echt geweld gedaan door echte kinderen, aangemoedigd door hun echte scholen en overheid.”
Ook zijn er talloze wetenschappers die (nog) niet geloven in de negatieve gevolgen van gewelddadige videogames. Zo stelt wetenschapster Karen Dill bijvoorbeeld dat de literatuur inderdaad doet voorkomen dat door gewelddadige videogames het agressief gedrag toeneemt. Zij bekeek de artikelen kritisch en stelt dat er een gebrek is aan empirisch bewijs, in combinatie met een verscheidenheid aan methodologische problemen en tegenstrijdigheden. Er is volgens haar behoefte aan extra onderzoek voordat er duidelijke statements gemaakt kunnen worden.
De maatschappelijke discussie zal waarschijnlijk nog lang voortduren. Petrea Mitchell herinnert ons er aan dat “oude media” altijd negatief reageren op “nieuwe media”, ongeacht waarover gesproken wordt. Mensen zijn altijd bang voor nieuwe media; dat gebeurde bij de opkomst van radio, televisie internet en nu dus ook met videogames.
Vincent Lichtenberg en Renee Notermans
Studenten Human Aspects of Information Technology
