A walk on memory lane

Mijn zus had last van de ongemakken waarvan vrouwen nu eenmaal op gezette tijden last hebben. Bij haar dochtertje begonnen de tandjes door te komen. Haar zoontje zou liever zijn gaan voetballen ondanks het benauwde weer. Echt druk was het niet. Het leek wel druk, maar dat kwam omdat er veel erg dikke mensen waren. De erg dikke mensen hadden veel te kleine en krappe kleertjes aan. Buiken, borsten en billen deinden op en neer en heen en weer. Piercings en tattoos leidden de aandacht nog enigszins af. Wat is het toch fijn om op warme dagen onder de mensen te zijn. Mijn stemming sloeg echter om toen ik door het Sprookjesbos wandelde. Ik werd stiller en stiller. Gedachten over de vergankelijkheid van het leven. Over vroeger. Over mijn jeugd, alweer zo lang geleden. Herinneringen uit mijn jeugd die steeds mooier werden naarmate ik verder wandelde. Ik moest een beetje huilen. Maar herinneringen kunnen heel bedrieglijk zijn, verraderlijk, onbetrouwbaar. Dat bleek wel toen ik in de schipschommel zat, waarvan ik me meende te herinneren dat ik er niet misselijk in werd. Ik heb dat ook uitgelegd aan de mensen die tegenover me zaten. Nog zoiets: ik kon me ook helemaal niet herinneren dat ik worteltjes had gegeten…