Mijn vriendin

Ik ben dol op mijn vriendin. Wij zijn wel twee heel verschillende mensen. Zo houdt zij van jazz, ik niet. Ik houd daarentegen van leverworst, zij niet. Zij heeft iets met designmeubels, ik niet. Ik houd van bier, zij van bierworstjes. Zij is een liefhebster van Parijse bollen, ik van chocoladebollen. Ik spaar dinosauruspostzegels, zij niet. Zij is het niet eens met de inrichting van mijn huis, ik wel. Kortom, ik ben dol op mijn vriendin. Onlangs kwam zij bij mij op bezoek om mijn nieuw aangeschafte meubels te bekijken. De meubels waren geen designmeubels, zo oordeelde zij, en ook stonden ze op de verkeerde plaats. Op de bank kon je niet lekker springen, de sierkussens waren te groot en te hard voor een kussengevecht, en bovendien had ik niets lekkers in huis. Of ik niet even wat wilde gaan halen. Op de fiets. Gelukkig regende het niet heel hard. Datgene wat ik kocht was natuurlijk niet goed – verkeerd merk, verkeerde soort, verkeerde hoeveelheid, verkeerde kleur, of een combinatie van dit alles. En bovendien was er niets voor bij de koffie. Ik stapte opnieuw op mijn fiets om de goede producten te gaan halen en merkte dat het aanmerkelijk harder was gaan regenen. Men zou zelfs van een heuse wolkbreuk kunnen spreken. Toen ik wegreed zag ik nog net door het keukenraam dat mijn vriendin bezig was de meubels te verschuiven. Eerst maar even naar de bakker, besloot ik, die lag het dichtste bij. Daar aangekomen, hadden ze geen Parijse bollen. Dat zou bij thuiskomst zeker op een kussengevecht uitdraaien. Met die grote en harde kussens. Ik zuchtte en stapte weer op mijn fiets. De regen gutste in mijn gezicht en het begon steeds donkerder te worden. Ik kreeg ineens ontzettend veel zin om naar Parijs te fietsen. Of naar Rome, of Moskou. Ik stapte af en begon naar huis te lopen. Lekke achterband.