Hitgevoeligheid

“En hier is hij dan, helemaal uit Den Bosch… Wesley!” Aan alle ellende komt een einde. Wesley was de laatste in een lange rij vertolkers van het levenslied. De gehele middag waren deze gezangen al ten gehore gebracht, op een zodanig geluidsniveau dat communicatie nagenoeg onmogelijk was. Mijn vrouw en ik vonden dat niet zo erg – dat vinden wij al jaren niet meer – maar naast ons op het terras zaten enkele heren die het allemaal wat minder konden waarderen. De drie heren, die allen zeer gespierd waren, met mooie illustraties op hun armen en kaalgeschoren schedels, waren zich met het uur meer gaan ergeren aan de luide liederen vol smart en leed. Wesley leek de spreekwoordelijke druppel te zijn. Hoeveel kan een mens verdragen? Met moeite hielden de drie heren zich in, aderen klopten op hun voorhoofd, bierviltjes werden versnipperd. Maar door middel van oosterse ademhalingstechnieken, opgedaan tijdens een van de cursussen martial arts die zij hadden gevolgd, wisten de drie heren zich te beheersen. Een aura van transcendente rust leek hen te omringen. Zij sloegen hun ogen neerwaarts, schouwden in hun ziel, en gaven zich over aan meditatie, contemplatie en transpiratie. Toen zette Wesley het slotnummer in. Zijn grote hit. Dagelijks te horen op Radio Hollandio. “Ja mensen, daar gaat-ie, doe allemaal lekker mee… Twee Blauwe Ogen!” Een wat ongelukkige keuze, vonden ook de mensen van de EHBO.