Huiselijk ongeluk
Waar blijven ze toch? Dat dacht ik op een van de eerste dagen van het nieuwe onderwijsjaar. Ik stond moederziel alleen in het lokaal waar ik een werkcollege zou gaan geven. Het bleek dat ik een uur te vroeg op mijn groep stond te wachten. Wel weer even wennen, zo na de vakantie. Waar blijven ze toch? Dat dacht ik de week daarop, toen ik op het juiste tijdstip op een andere groep stond te wachten, maar in het verkeerde lokaal. Sorry studenten, sorry. Blijkbaar nog steeds even wennen. Waar blijft hij toch? Dat dachten de studenten vandaag, aangezien ik in de veronderstelling verkeerde dat ik pas een uur later college moest geven. Wat moet ik ze in hemelsnaam nu weer vertellen, spookte het door mijn hoofd toen ik mij met gezwinde pas naar het lokaal begaf, nadat ik min of meer toevallig mijn fout had ingezien. Nog steeds even wennen dus. Ruim twintig minuten te laat arriveerde ik in het lokaal. Onderweg had ik flink in mijn ogen gewreven, zodat deze rood en waterig oogden. Sorry jongens (m/v), zei ik met gesmoorde stem. Er is vanochtend iets heel naars gebeurd waardoor ik te laat ben. Mijn vrouw was namelijk de kamer aan het stofzuigen en toen zij met de slang onder de bank ging, bleek daar onze kat te zitten die aan het spelen was met iets wat een opvallende gelijkenis vertoonde met onze kanarie, maar dan rood in plaats van geel. En nu wil het geval dat de kop van de stofzuigerslang zich vastzoog op de kop van de kat. Met grote moeite wisten wij de ene kop van de andere te scheiden – wij waren namelijk in onze paniek vergeten de stofzuiger uit te zetten. Daarna moesten we de ogen opnieuw in de kop van de kat aanbrengen en dat viel niet mee, omdat we niet wisten wat het linkeroog en wat het rechteroog was, dat wil zeggen toen wij ze eenmaal uit de stofzuigerzak hadden gehaald en hadden schoongespoeld. Ook de kanarie moesten wij schoonspoelen zodat hij zijn oorspronkelijke kleur weer terugkreeg. Met veel moeite hebben we het beestje weer op zijn stokje gezet, waar hij de hele tijd afviel totdat we zijn pootjes een beetje om het stokje heen bogen. En daarom ben ik dus te laat. De groep was stil. Doodstil. Nog stiller dat de kanarie. Sommigen zag ik een traan wegpinken of moeizaam slikken. Maar mijnheer, zei toen iemand, u bent toch helemaal niet getrouwd? Zul je altijd zien. Heb je zo’n mooi, uit het leven gegrepen verhaal verteld en dan begint er iemand over een kleinigheidje te zeuren. Ik stuurde hem het lokaal uit en zei dat hij zich bij de rector moest gaan melden wegens opruiend en ordeverstorend gedrag. Intussen dacht ik dat het misschien toch wel handig zou zijn om een agenda aan te schaffen. Hoewel… het jaar is eigenlijk al zo goed als voorbij. Nog maar even wachten dan.
