Recensie: Skyfall
De naam is Craig, Daniel Craig. En niet te vergeten Javier Bardem. De latino die een blondharige schurk speelt in de nieuwe bondfilm Skyfall. Reden genoeg om de dag na de première, in een uitverkochte zaal, te genieten van twee fijne mannen op het witte doek.
James Bond. Films die voor mij altijd moeilijk te volgen zijn en na een tijdje vooral pijn gaan doen aan je ogen (flikkerende beelden) en oren (de kogelhulzen vallen nog net niet in je bak popcorn). Maar niet meer sinds gisteren. Door Skyfall heb ik een zwak gekregen voor alles wat ook maar te maken heeft met 007, en dat komt niet alleen door Craig en Bardem. Mijn coupe de foudre gaat zelfs zo ver dat ik na afloop van de film nog even op mijn knieën ging voor de kartonnen pop van de Engelse spion om het memorabele moment vast te leggen.
Maar wat maakte deze 23e Bond nou zo goed? Ten eerste: ik begreep hem. Eindelijk kon ik in stilte het plot voorspellen, soms niet helemaal juist maar altijd in de buurt. Vroeger kon alleen mijn moeder dat. Daarnaast zat de bijna 2,5 uur durende film voor de verandering niet alleen vol aanzetten tot epileptische aanvallen, maar was er gelukkig ook verbaal geweld. Skyfall is een ware aanrader voor wie zin heeft in een avondje schieten, explosies, macht, snelheid en geheimtaal. Je wanen in een opwindend Brits wereldje waar iedere sensatiezoeker toch stiekem wel van droomt.
Ik bleef na afloop zelf zo in het verhaal hangen dat ik nog even als Bondgirl poseerde naast de kartonnen 007, naar huis fietste en ondertussen wat schietoefeningen met een fictief pistool deed en zelfs nu op de redactie nog steeds de themesong van Adele neurie. Misschien ga ik volgende week wel nog een keer, alleen al om de heerlijke Bond-fever weer wat aan te dikken.
