Anke blogt: vijftig tinten verbazing

Lekker even ertussen uit met z’n tweetjes. Samen met mijn moeder een high tea bij een leuke espressobar op een half uurtje rijden. We genieten van de heerlijke lekkernijen die ons voorgeschoteld worden en bespreken de week. Mijn moeder en ik, we zijn echt van die ‘mensenkijkers’. Nu ben ik ondertussen wel wat gewend omdat ik in de stad woon, maar mijn moeder die vooral zwartgeklede mensen ziet op ons dorp kijkt haar ogen uit. Zittend bij het raam genieten we van het uitzicht. Mensen die langslopen lachen en kijken jaloers naar het lekkere eten op onze tafel.

Dan komen er twee mensen binnenlopen. Normaal kijk je even, zeg je eventueel gedag en ga je verder me je eigen gesprek. De mensen komen achter ons zitten. Een vrouw en een man, vermoedelijk vriend en vriendin of neef en nicht. In ieder geval geen partners. Ik schat ze rond de 70. Het viel ons al op dat het stel in kwestie nogal luid sprak, maar je bent zelf ook in gesprek dus schonken we er verder geen aandacht aan. Toen het aan onze tafel even stil was vingen we ‘vijftig tinten grijs’ op. Omdat we van plan waren het boek na de koffie te kopen luisterden we subtiel even mee. Je gaat er vanuit dat er een net, koetjes en kalfjes gesprek plaatsvindt tussen twee mensen van 70. In plaats daarvan dacht ik dat het een grap was wat ze zeiden. Waar was de camera? Het leek wel of we in een aflevering van Benidorm Basterds beland waren.

De vrouw zei, ik citeer: “ja… ik heb het zelf ook eigenlijk allemaal meegemaakt, wat er in die boeken staat. Ja behalve bondage dan he, daar hou ik persoonlijk niet zo van’. Waarop de man zegt: ’Ik ook. Twee dagen terug nog’. O ja? Zegt de vrouw. ‘Jahaa’, vervolgt de man zijn verhaal, ‘ik was ergens op zo’n seksplaats.. je weet wel. Ja, tuurlijk, zegt de vrouw. ‘ik keek een beetje rond en je hebt daar van die bankjes, en ja daar hebben we het gedaan, leuke meid was het’. Half in shock, met mijn mond open van verbazing maar tegelijkertijd heel hard lachend volgen mijn moeder en ik het gesprek. Het is niet netjes om af te luisteren, maar ze praatten zo hard dat we niet anders konden.

Maar dit was niet alles, ze lustten er wel pap van. Na het bespreken van de drie delen besloten ze dat ze eigenlijk zelf wel een vierde deel konden schrijven met hun ervaringen. Dat was voor ons het moment om te gaan.

Het komt erop neer dat je eigenlijk nooit weet wat er achter iemand schuilt, hoe netjes diegene er ook uit ziet. Nu weet ik wel dat mannen er wat van kunnen tot op hoge leeftijd, maar je verwacht zo’n verhaal niet 1,2,3 bij een man van 70 met een net stoffen jasje, een petje en een wandelstok.

Nog even keek ik ze aan toen ik de bar uitliep. Geen camera’s, geen grappen, gewoon een heel serieus gesprek tussen twee losgeslagen bejaarden. En ja, ik moet het toegeven, toch en misschien wel dankzij hun zijn we het boek daarna gaan kopen. En dan zeggen ze wat over de jeugd van tegenwoordig…

Anke Vroegop (20) is student (bachelor) Communicatie- en Informatiewetenschappen aan de UvT en blogt voor Univers.