Bladeren

Oh the leaves. The leaves are falling. Down in silence to the ground. Zojuist nog even naar geluisterd. Op YouTube. Anthony and the Johnsons samen met het Metropole Orkest, live, het nummer ‘Rapture’. Herfstige muziek. Hemelse muziek. Een toneel even donker als deze dagen. Een eenzame lichtbundel straalt vanuit de hoogte neer op een even eenzame gestalte, een androgyne figuur, een engel in een lange jurk, even wit als het licht – Anthony. Melodieuze muziek, die langzaam aanzwelt, krachtiger wordt, het publiek in haar ban houdt. Op de golven van de muziek brengt Anthony’s stem de zaal in vervoering, zo licht en breekbaar, zo vol van zachte emotie, tedere gevoelens. Zijn stem strijkt over je ziel. Totaal geen idee waar het nummer over gaat…

Ja, over bladeren die vallen, dat snap ik, het is herfst. Bij mij ligt de stoep ook vol. Uit welke hoek de wind ook waait, hij waait altijd zó dat alle bladeren van alle bomen van onze woonwijk en van alle omringende woonwijken bij ons op de stoep terecht komen. Samen met lege chipszakken, snoepwikkels, proppen papier en kleinere huisdieren. Om zwaar depressief van te worden, van al die vallende bladeren en donkere luchten. Het schijnt dat veel mensen het leven in dit jaargetijde als een zware last ervaren, dat zij het dan niet meer zien zitten, eruit willen stappen. En dan sta je daar, op zo’n guur stationnetje, te wachten op de trein. Blijkt de trein drie kwartier of langer vertraging te hebben omdat er bladeren op de rails liggen. Tsja, als het in het leven tegenzit, zit ook echt alles tegen.