Chaperon

Van mijn moeder en tante mocht ik nooit alleen de straat op als het donker was buiten.

Het is winter. Het is rond vijf uur donker, en als het regent kan het om half vier ‘s middags al zo donker zijn dat je binnen het licht aan moet doen. Het is onmogelijk om me aan die regels te houden. Plus, ik ben al een tijdje het huis uit en ik maak mijn eigen regels. Ik heb geen mannelijke chaperon nodig om me van A naar B te verplaatsen.

Het was weer een tijdje geleden dat willekeurige mannen (nouja, mannen…) me voor hoer of sletje of poesje uitmaakten. Ik zeg dan tegen mezelf dat ze gewoon aandacht willen die ik ze niet gaf en dat het meer over hen zegt dan over mij. Meestal was ik dan alleen.

Laatst liep ik met een oude studiegenoot over de Korvelseweg en vanuit het niets riep een jongen “Hee hoertjes” naar ons. We negeerden het groepje waarmee hij was en liepen stevig door in onze dikke winterjas, sjaal, jeans en platte laarzen. We wisten zeker dat ze ons niet meer konden horen en de vriendin was geschokt.

“We zien er ook zo uitdagend uit,” zei ze half sip en half boos.

Een week erna zat ik op de fiets met een kort rokje aan maar met eronder een dikke zwarte maillot. Op straat stond een man een beetje ijsberend gluiperig naar me te kijken. “Wat een creep,” dacht ik en negeerde hem. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij zijn piemel uit zijn broek haalde en er aan begon te trekken.

Mijn hoofd explodeerde: “WAT GEBEURT HIER?!” Hoe kan iemand dat doen? Ligt het aan mij? Word ik plotseling een object als ik over straat fiets in een rokje?

Skinny jeans laten meer been zien dan wat ik aan had, maar ik nam mezelf voor om nooit meer met een rokje aan op de fiets te stappen. Zoals ik al zei, ik maak mijn eigen regels.

Gisteren stond ik bij de parkeergarage op het Louis Bouwmeesterplein op mijn vriend te wachten. Verderop stonden een paar jongens, een met een scooter. Ik voelde me ongemakkelijk. Ik bleef op mijn telefoon kijken. Het regende en de lichten waren fel, dus ik keek uitgebreid naar elke auto die eraan kwam rijden. Plotseling voelde ik mezelf een hoer op een straathoek, die wacht tot iemand komt langsrijden en haar meeneemt. De jongen met de scooter kwam op me afgereden. Precies op dat moment rijdt mijn vriend de straat in en ik stap in de auto.

Perfecte timing, maar ik baal er flink van. Ik heb toch verdomme geen mannelijke chaperon nodig.

Manon Staps (24) volgt de master Kunst, Publiek en Samenleving aan de UvT en blogt voor Univers.

_Advertentie.