Meedoen of thuisblijven

Je kunt niet van Kerstmis houden, maar er is een kleine kans dat je eronder uit kan komen zonder je familie te kwetsen. Carnaval is een ander verhaal. Het is een beetje een verplichting als je uit Brabant komt, maar veel mensen vinden het vreselijk en blijven thuis.

Als je meedoet, is een carnavalsoutfit een voorwaarde. Mensen van buiten Brabant denken dat ze er vanaf kunnen komen met een gekleurde boa of een gek hoedje, maar als je ‘s nachts uit wilt gaan, moet je toch met iets beters komen. Zelf heb ik geen carnavalskleren. Alles ligt nog bij mijn ouders en ik vraag aan mijn broer hoe ik verkleed ga (oftewel, wat hij voor me heeft liggen). Dat maakt me al een slechte carnavaller.

Waar ik wel goed in ben is drinken. Daarmee bedoel ik geen water of fris, maar het consumeren van alcohol. Het bier is wateriger dan normaal. Je gaat er ook erger van plassen dan normaal. Daar word ik persoonlijk niet vrolijk van als ik een half uur in de rij moet staan voor de wc. Het komt er in principe op neer dat je als je maar een beetje aandrang voelt al in de rij moet gaan staan en dus het grootste deel van de avond een beetje rondom de toiletten hangt.

Hierbij komt de gewoonte van meisjes om samen naar de wc te gaan van pas. Je bent niet alleen, dus het is gezelliger. Je voelt je samen sterker dan alleen en hebt ook het gevoel samen meer aan te kunnen. Ik ga zelden samen naar de wc met een ander meisje. Het is prima om af en toe even alleen te zijn en praten met anderen doe ik toch wel. Het gekke daaraan is dat er altijd wel ergens een meisje op iemand anders loopt te katten, vooral als ze even geen vriendin bij de hand hebben om voor ze op te komen en het zelf moeten doen.

Je kan heel hard roepen dat je echt heel nodig moet, maar de rest staat niet in de rij omdat ze gezellig even in de spiegel willen kijken. Niemand gaat je voor laten. Je kan gaan duwen, trekken, zuchten en steunen. Je kan zodra iemand de deur open doet, tegen de volslagen vreemdeling vertellen dat ze heeft gepoept of heel veel smsjes zat te sturen omdat in de wc ernaast drie meisjes klaar waren in de tijd dat zij op de wc zat. Stop met zeuren. Ik moest gewoon heel erg plassen. Dat gebeurt weleens.

‘s Nachts carnavallen is meer een soort vleeskeuring. Jongens versieren je en meisjes zien je als competitie. Ik heb een vriendje. Ik wil gaan stappen met mijn broer en een vriend. Laat me met rust.

Thuisblijven lijkt me toch niet zo gek.

Dat dacht ik totdat ik ineens een brief kreeg toegestuurd van het kerkbestuur van de parochie van mijn wijk. Zonder enige introductie wordt onder het motto ‘Wat is de kerk u waard?‘ mijn financiele bijdrage gevraagd. Er zit zelfs een acceptgiro en een machtigingsformulier bij. Juist ja; carnaval is een christelijk feest en ik ben ooit gedoopt. Hoe weten ze waar ik woon? Het maakt uiteindelijk allemaal niet uit. Meedoen of thuisblijven: ze weten me overal te vinden.

_Advertentie.