Dromen over de Oscars

Soms denk ik er wel eens over na hoe het zou zijn om beroemd te zijn. En dan niet “oh, ja daar heb ik wel eens van gehoord”-beroemd maar echt “ik kan niet over straat zonder herkend te worden”-beroemd.

Stiekem droom ik ook wel eens over het uitbrengen van mijn eigen bestseller. Maar, pessimistisch en realistisch als ik ben, spat die droom al snel uit elkaar wanneer ik bedenk dat ik veel te normaal ben om dat mee te maken. Dan ga je nadenken over prijsuitreikingen waar je onvermijdelijk met een bad-hair day naar toe zou gaan. Of erger nog, vallen op weg naar het podium of uit je jurk scheuren. En dan zucht je diep en geef je maar toe dat beroemd zijn niks voor jou is.

Gelukkig zijn er dan de Oscars. DE manier om als normaal iemand je toch te voelen alsof je bent beland in die wereld van glitter en glamour. Al jaren kijk ik vooruit naar die avond, om te kunnen kwijlen over de prachtige japonnen (en minstens zo prachtige eye-candy acteurs). Maar nu gebeurde daar gisteren iets dat mijn beide benen van de grond af wist te krijgen, en terug naar het land van dromen. Jennifer Lawrence, bekend van de Hunger Games reeks (en nu Silver Linings Playbook, waarvoor ze de Oscar in ontvangst mocht nemen), liep in haar prachtige jurk naar het podium. En viel. Op de trap, struikelend als een echt normaal mens.

Het is niet eens de eerste keer dat haar zoiets overkomt, want bij de Screen Actors Guild Awards kreeg ze het zelfs voor elkaar om haar jurk te scheuren! Oftewel:  er is een beroemd iemand die net zoveel pech heeft als dat ik op een gemiddelde dag heb… en die persoon gaat er doodleuk vandoor met Oscars, SAG-Awards en alles dat er verder maar gewonnen kan worden. Dus niet alleen ga ik de komende jaren weer voor de TV gepost zitten om te staren naar de prachtige jurken bij de Oscars; nee nee, ik ga ook gewoon lekker verder met dromen over mijn eigen beroemde toekomst!