Boodschappen doen

Als ik eigenlijk al teveel honger heb, bedenk ik me dat er geen eten in huis is om mee te koken en dat we toch echt naar de supermarkt moeten. Vooruit plannen is moeilijk en maaltijden zijn altijd willekeurig. Mijn vader en broer hebben een volkstuin, dus ik ben het gewend om groenten te krijgen waar je iets mee moet doen. De oogst van deze groenten betekent een overvloed aan bijvoorbeeld courgettes. Dat betekent dan een paar weken lang courgette door de pastasaus, courgette uit de oven, courgettelasagne, hartige taart met courgette, gegrilde courgette salade, courgette frittata, en courgette soep. Als ik rauwe courgette niet vies zou vinden zou ik zelfs nog meer mogelijkheden hebben.

Andersom blijkt lastiger. Zoveel mogelijkheden zorgen voor een terugkerend gevecht met de vraag “Wat zullen we eten?” Die vraag krijgt als antwoord “Weet ik niet, wat wil jij eten?” en zo gaat het nog een tijdje door. Persoonlijk zou ik mentaal in stilte overlijden als ik een vast weekmenu zou hanteren en dus elke dag van de week precies hetzelfde eten op dezelfde manier rond de zelfde tijd zou bereiden. De kippensoep moet elke keer anders, zelfs al vind ik die van mijn tante nog steeds het lekkerst.

Het liefst zou ik elke dag indonesisch eten klaarmaken, maar de meeste gerechten nemen veel tijd in beslag en ik heb geen behoefte om uren in de keuken te staan. Daar komt bij dat mijn vriend het liefst friet of pannenkoeken eet; de twee dingen waaraan ik een hekel heb. Ik wil vlees, hij wil kaasburgers. Ik zit na drie frietjes vol, hij eet een hele bak plus een emmer mayonaise. Pasta maak ik alleen als ik de saus zelf maak, want ik weet kant en klaar dingen altijd te verpesten. Pizza is altijd goed. Oordelen is slecht, maar wie houdt er nou niet van pizza?

We gaan dus naar de supermarkt zonder te weten wat we willen eten. Wat is er in de bonus bij de Albert Heijn? Dat dus. Als ik mandarijnen of sinaasappels en chocolate chip cookies heb, ben ik meestal wel blij en klaar om naar de kassa te lopen. Mijn vriend heeft een app met een lijstje. Na hem een tijdje achterna te lopen en een beetje aan het karretje te trekken begin ik te vragen of we al klaar zijn; ik heb fucking honger. We hebben nog keukenrol nodig, en cola en bier. Nadat we de hele winkel hebben gehad terwijl we alleen voor avondeten gingen, komen we dan toch eindelijk bij de kassa terecht.

De AH XL is een grote winkel met veel werknemers. De paar keer per week dat ik er kom, zie ik nooit twee keer dezelfde kassiere. Meestal zien de kassieres bij deze supermarkt eruit als studenten en meestal zijn ze vriendelijk. Vandaag zat er een man van middelbare leeftijd achter de kassa. Hij maakt oogcontact toen we nog niet aan de beurt waren en ik werd een beetje zenuwachtig van hem. De man zag eruit alsof hij als hij klaar was een ME-team ging aanvoeren om een groepje hooligans in elkaar te knuppelen. Hij was niet verdrietig, hij was boos. Er kon geen hoi vanaf en toen mijn vriend vriendelijk een opmerking maakte over dat een barcode niet wilde scannen, kreeg hij een halve grom terug. Het leek erop dat er iets mis was gegaan in zijn leven dat iedereen, inclusief kopers van etenswaren, deel hadden aan zijn miserie. Na afgerekend te hebben, voelde ik me persoonlijk schuldig voor een situatie waar deze man in terecht was gekomen ook al kende ik zijn hele situatie niet eens, omdat hij dit op deze manier overdroeg.

Doe mij dan maar de jongen die nog op de middelbare school zit en normaal vakken vult en helemaal blij is omdat hij een keer achter de kassa mag en iedereen oprecht een prettige dag wenst. Beter zelfs, de volgende keer maar misschien weer zelf scannen.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.