Recensie: Borgman
De film Borgman ontving afgelopen zomer de Golden Tower Award voor Beste Film in Servië. De Nederlandse film van regisseur Alex van Warmerdam was ook de eerste in 38 jaar met een nominatie voor een Gouden Palm bij het Film Festival in Cannes.
In de eerste scenes op het witte doek wordt zwerver Camiel Borgman opgejaagd in zijn ondergrondse schuilplaats. Hij vertrekt uit het bos. In zijn zoektocht naar een andere verblijfplaats stuit hij op een arrogant koppel in een kleine villa. Camiel laat zich niet opnieuw wegjagen en wordt door de man des huizes in elkaar geslagen. Marina, de vrouw van het koppel, ontfermt zich over het slachtoffer. Eerst uit schuldgevoel, later wordt Marina afhankelijk van de mysterieuze man die tijdelijk, stiekem intrekt in het tuinhuisje.
Marina heeft alle welvaart die ze kan wensen, maar is niet gelukkig. Veel geld, een groot huis, drie kinderen, een au pair en een tuinman. Misschien kan de vreemdeling de leegte in haar huwelijk opvullen?
De sfeer in huis wordt er niet beter op. Het kindermeisje gedraagt zich van de een op de andere dag vijandig en Marina droomt heftig. Ze beschrijft de nieuwe woonsituatie aan haar man als een warme aantrekkingskracht, waar het kwaad ook een rol in speelt. “Er is iets om ons heen. Iets wat buiten ons is en af en toe naar binnen glipt.”
Borgman barst van de erotische toespelingen en subtiele scenario’s, maar daar kan je pas over nadenken als de bioscooplichten aangaan. Door de grote spanningsbogen in het verhaal zit je bijna twee uur op het puntje van je stoel. In tegenstelling tot Nederlandse films als De Loft, Komt een Vrouw bij de Dokter en Turks Fruit staat deze film niet bol van veel naakt en seks. Een aanrader voor iedereen die eindeloos wil wachten op de climax.
