Recensie: vijftig tinten…de parodie
“Ik kan het niet meer, dit leven vol butt plugs en vibrerende penisringen.” “Ik vrij niet, ik neuk.” En “Anastasia, laat je afranselen, laat je nemen in al je openingen, maar houd op met zeiken.”
Nee, Univers is niet naar een obscure pornofilm in een seksbioscoop geweest. De redacteur bevindt zich met meer dan achthonderd andere bezoekers in de Tilburgse Schouwburg, toch een respectabele plek. Waarom dan de schunnige taal? Op het podium wordt ‘Vijftig tinten…de parodie’ gebracht. Een musical, gebaseerd op de besteller Fifty Shades of Grey. Het is duidelijk een vrouwending, deze voorstelling. Het aantal mannen in de zaal is op een hand te tellen.
De voorstelling was al eerder een hit in Amerika, maar heeft een Nederlands sausje gekregen. Wat te denken van zinnen als ‘ik ga je zes keer slaan. Als je dat aankan, ga ik met je trouwen, nemen we kinderen en een stacaravan op Bakkum’.
De hoofdrollen worden gespeeld door Han Oldigs (mister Grey) en Birgit Schuurman (Anastasia). Het stuk begint met een auditieronde, waarbij zeven acteurs een rol proberen te bemachtigen in de parodie. “Een parodie is meestal grappig bedoeld”, zegt een voice-over tegen de acteurs die auditie doen. Zelfspot wordt niet geschuwd. En dus antwoord Schuurman als haar gevraagd wordt wat ze bij de audities doet: “Ik ben Birgit Schuurman, ik heb gewoon werk nodig”.
In tegenstelling tot de meeste fans in de zaal heb ik het boek nooit gelezen en dus is de voorstelling in het begin een beetje lastig te volgen. Langzaam wordt wel duidelijk wie wie is en hoe de verhoudingen liggen. Zo zijn er de drie vrouwen van het boekenclubje, die samen Fifty Shades of Grey lezen. Hoofdstuk voor hoofdstuk zien we hoe de relatie tussen Grey en Anastacia zich ontwikkeld, van ontmaagding tot sm.
Helaas is er weinig chemie tussen Oldigs en Schuurman. Seksuele spanning ontbreekt geheel, al is dat bij een parodie ook niet noodzakelijk. Letterlijk worden er passages uit het boek geciteerd zoals ‘Het ontwaken van mijn innerlijke godin…’ Als je eenmaal de lijn van het verhaal te pakken hebt, is de voorstelling bij tijd en wijle best grappig. Slim bedacht en de liedjes zijn leuk, de zang van Oldigs en Schuurman is goed. Het niveau van de humor wisselt echter. Van echt leuk tot platvloers en flauw. Maar het merendeel van de vrouwen uit de zaal die de details uit het boek herkennen, liggen continu dubbel van het lachen.
De die hard fans van het boek moeten de voorstelling gezien hebben, evenals liefhebbers van een klucht. Wie niet bij die twee categorieën hoort, kan beter thuis blijven. Alhoewel het toneelspel goed is, wordt het door alle flauwe grappen dan wel een heel lange avond.
Vijftig tinten…de parodie. Gezien in Theaters Tilburg. De voorstelling is daar 22 mei opnieuw te zien.
