Ik, Roy Donders

Zeg mij welke advertenties op uw Facebook prijken en ik zeg u wie u bent. Ja, we mogen dan afgeluisterd worden door onze eigen AIVD, maar Facebook kan er ook wat van. Want Facebook volgt ons als een drone. Het registreert welke sites we bezoeken en welke pagina’s we raadplegen – zelfs wanneer we zijn uitgelogd. Het doel? Zo kan Facebook ons een „persoonlijke aanbieding” doen. Reclame dus.

Zo kocht ik laatst volleybalschoenen online. En ja hoor, een uur later prijkte er op mijn facebook-pagina een advertentie voor volleybalschoenen. Precies dezelfde! Geen idee waarom de marketing-jongens en –meisje van Facebook denken dat ik nóg een paar zou willen. Dat vond ik toen grappig, maar inmiddels lach ik niet meer. Het gaat van kwaad tot erger. Sinds enkele dagen is Facebook namelijk van mening dat ik wel in ben voor een huispak. Eerst dacht ik aan een vergissing, maar de betreffende advertentie wil maar niet verdwijnen. Daar breek ik mij nu het hoofd over. Welke boodschap heb ik met mijn surfgedrag afgegeven, dat Facebook denkt mij een huispak te kunnen slijten? Heb ik het woord ooit in een Facebook-chat gebruikt? Of per ongeluk in Google ingetikt? Of is enkel het feit dat ik in Tilburg woon, het thuishonk van Roy Donders, al voldoende? Geen idee.

Ik probeer nu uit alle macht het tij te keren. Ik google me suf op intellectuele onderwerpen, ter compensatie. Zoals poëziebundels van Rainer-Maria Rilke en de geschiedenis van de theoretische natuurkunde tussen 1840 en 1850. Ook heb ik nog twee middagen het hele internet afgezocht naar mengkranen, en de pornofilm Deep Drilling 3 – in de hoop zo zand in de Facebook-advertentieraderen te strooien. Maar niets helpt. Het is vechten tegen de bierkaai. Dit is het en hiermee zal ik het moeten doen. Voor Facebook ben ik Roy Donders in een huispak.

Luuk Koelman blogt voor Univers.