Wietpizza’s

Peer pressure… het heeft me nooit zoveel gedaan. Best een handig trekje wanneer je op de universiteit rondhobbelt – want bij de uitnodiging voor de zoveelste bier-estafette is nee zeggen best moeilijk. Maar wel nodig, wanneer je net als ik al bijna over je nek gaat van het idee van bier. Kijk, een wodka-estafette zou ik met plezier aan mee doen…maar het is altijd bier. Een obsessie die ik nooit begrepen heb, maar helaas heeft ‘bier moet je leren drinken’ voor mij nooit gewerkt. Zou bestellen in de kroeg wel makkelijker maken.

En tegenwoordig hebben al die Amerikanen die ons Nederlanders zien als happy smokers het nog niet eens zo erg mis. Een avondje stappen zonder de geur van wiet is these days niet meer een avondje stappen. Indrinken wordt vaak zat vergezeld van inroken, want uitgaan is echt wel leuker als je er de volgende dag niks meer van weet. Toch heb ik het tot de 25 weten te redden zonder het zelfs maar geprobeerd te hebben. Vreemd, maar waar, I know. De bijbehorende vreetkicks krijg ik al van een normaal drankje, dan hoef ik er geen joint bij te nemen heb ik altijd maar gezegd.

Helaas combineren de Amerikanen nu plotseling mijn arch-nemesis (fastfood) met dat groene goedje. Marihuanapizza’s. Het idee is verontrustend geniaal in zijn perfectie.

Ik zie het al helemaal gebeuren op de campus. Colleges die relaxter verlopen dan ooit. De hoogleraren en hun slechte, verlepte grapjes die opeens worden behandeld als stand-up-comedians. De mensa die een verdriedubbelde omzet draait op alles en grasveldjes die worden gebruikt voor allerlei spontante optredens. De Pizza Hut zal er vast goud geld in zien. Kunnen we binnenkort wiet-pizza’s scoren naast de immens populaire Starbucks. Vliegen de donuts daar ook de deur weer uit.

En laat ik eerlijk zijn…wie zegt er nou nee tegen pizza?