Recensie: Dumb and Dumber To
Twee randdebielen die te dom zijn om te poepen. Dat is kort samengevat de essentie van de film Dumb and Dumber To, het vervolg op het eerste deel. Harry en Lloyd zijn twintig jaar ouder en geen haar veranderd.
De eerste film Dumb and Dumber uit 1994 groeide uit tot een cultfilm: onderbroekenlol waar je u tegen zegt. De twee idioten Harry Dunne (Jeff Daniels) en Lloyd Christmas (Jim Carrey) belanden door hun domheid constant in vreemde situaties. Hetzelfde concept passen de regisseurs toe in deel twee: Harry blijkt ziek te zijn en heeft een nieuwe nier nodig. Hij komt er vervolgens achter dat hij een dochter heeft. Het lijkt beide heren een supergoed idee om haar op te zoeken om te vragen of ze een nier wil afstaan.
Tijdens de reis word je gebombardeerd met slapstickhumor, vreemde situaties en rare karakters. Nee, het is geen moeilijk verhaal. En ja, de grappen zijn inderdaad flauw. Lloyd die zonder enig besef een oma vingert en beide mannen die elkaar constant in bosjes duwen. En nog veel meer gekkigheid. Leuk detail: het bekende hondenbusje verschijnt weer in de film, dus dat is sowieso plus een.
Bekende trucje werkt niet
Alleen lijkt het bekende trucje in Dumb and Dumber To niet meer te werken. De film overtuigt niet. De grappen zijn oké, maar niet denderend. Nergens in de film rol je over de vloer van het lachen. En dat is jammer. Want dat is wel het geval in deel één. Misschien is daarmee ook de belangrijkste vraag beantwoord: ja, de regisseur had de cultstatus van Dumb and Dumber moeten bewaken en hij had het bij één film moeten houden.
Advertentie.
