Recensie: Herman van Veen – Nederlandse tournee

Hoewel het de vrolijke eend Alfred J. Kwak was die Herman van Veen wereldberoemd maakte, weet mijn generatie van ’90 kids amper wat voor een duizendpoot de inmiddels zeventiger is. En dat is jammer, want Van Veen bezit nog steeds soepelere heupen dan menig student in de kroeg.

In een flink tempo worden gezongen liedjes, instrumentale stukken en anekdotes afgewisseld. Van Veen blikt vaak terug op zijn kindertijd en vertelt over de handen van zijn moeder die alles aan leken te kunnen, over de grapjes van zijn oma (“Na de dood komen de rekeningen!”) en over de familievakanties. “Met z’n twaalven in een tent, mijn moeder deed geen oog dicht. Overdag deed ze een dutje in een kuil op het strand.” Hij en zijn neefjes bedolven haar onder zand en raakten haar kwijt. “We vonden haar net voor de vloed terug met een kapsel van zeewier en een garnaal in haar mossel.”

Toch wordt ook het heden niet vergeten. Waar hij naartoe gaat als hij zich boos of verdrietig voelt? De C&A, dat heeft blijkbaar een helende werking. De anekdotes draagt hij trouwens voor uit een boek dat vooraan op het podium op een katheder ligt. Het staat haast in schril contrast met de soepele danspasjes en gekke sprongetjes die hij gedurende de show geregeld maakt en de ontoombare energie waarmee hij de viool en piano bespeelt.

Van Veen wordt begeleid door een zevenkoppige – en opvallend jonge – band. En het mag gezegd worden, dat klinkt simpelweg fantastisch. Een speciaal compliment verdient de gitariste, die de meest prachtige riedeltjes de zaal in slingert. Sowieso bevat de show opvallend veel Ierse en Spaanse elementen en dat verveelt geen moment. Hoewel de nummers voor ondergetekende vrijwel allemaal onbekend zijn, is dat geen belemmering om van de voorstelling te kunnen genieten. Het zijn overigens een oud Russisch volksliedje en een klein liedje over een bloem die bij het publiek het meeste indruk lijken te maken.

Hoe mooi de liedjes ook zijn, het zijn uiteindelijk toch de teksten die het meeste raken. Poëtisch opgebouwd, maar niet te ‘zweverig’. Een tikkeltje experimenteel, maar prima te volgen. Geen boodschappen over wereldvrede en andere grote zaken, maar klein, persoonlijk en kwetsbaar. “Elke minuut heb je de keuze: sta ik op of blijf ik, praat ik of zwijg ik, geef ik op of vraag ik?”

De show van Van Veen geeft een fijn huiskamergevoel, wellicht ook omdat de band een grote familie lijkt. Een indrukwekkende avond voor een twintiger als deze recensent en een typisch voorbeeld van hoe woord en muziek jong en oud tot elkaar kunnen brengen. Chapeau.

4.5 / 5 sterren

Gezien in Theaters Tilburg.

_Advertentie.