WAT? ZO VEEL?!

Toen gisteren de regen in zondvloedachtige hoeveelheden neerkletterde, verlangde ik hevig terug naar ons verblijf op het zonnige Rhodos. Wat hebben we weer genoten, vorige week, en niet alleen van het mooie weer. Op dit Griekse eiland valt zo veel te zien.

De eerste dagen vergaapten we ons aan muurschilderingen in oude kerkjes en aan de lichaamsschilderingen van badgasten, van wie er sommige ook erg oud waren. Daarna gingen we eropuit en maakten excursies naar het nabijgelegen eilandje Khantklos, vermaard om zijn kleurrijke textiele werkvormen, en naar Khorstmos, dat veel toeristen trekt vanwege zijn opmerkelijke bodemvegetatie. We besloten onze korte vakantie met een uitstapje naar het stadje Promotikos, waar we het heugelijke feit vierden dat het op die dag precies twintig jaar geleden was dat ik was gepromoveerd. Ik heb namelijk van mijn ouders geleerd dat je in het leven alles moet vieren wat je maar kunt vieren. En dus dronken wij wijn op een terras en bezochten daarna een sfeervolle taverna voor het gebruiken van de avondmaaltijd. Naar oud Grieks gebruik werden wij hartelijk welkom geheten door de patroon van het etablissement, die trouwens ook de ober en de kok was en erg besnord en behaard. Hij bood ons, eveneens naar oude Griekse gewoonte, een ouzo aan en zette ons vervolgens een overvloedige maaltijd voor. Geheel naar Griekse traditie dronken wij tijdens het eten retsina, en na afloop een kopje drabbige koffie met een glaasje metaxa. Op de achtergrond denderde de sirtaki maar voort (daidaidaidaidai dadelai daidaidaidaidai…) en in een aangename roes gaven wij ons over aan het opzwepende ritme van deze traditionele dans. Al dansend gooiden we – opnieuw naar oud Grieks gebruik – de borden en het overige vaatwerk aan scherven. Toen de eigenaar ons aan het einde van de avond de rekening bracht, bleek dit laatste gebruik toch niet overal meer in zwang te zijn.

_Advertentie.