Ikleesnix

Er is een tijd geweest dat wij onze colleges over het Romeinse recht opsierden met een inside joke. We hadden het dan over Julius Caesar, de bekendste van alle Romeinen, die grote stukken van Europa toevoegde aan het Romeinse rijk. Onder andere Frankrijk… op een klein dorpje na. Dit grapje maken wij niet langer. In de eerste plaats is het niet leuk om elk jaar weer hetzelfde te zeggen. Maar ook omdat de huidige generatie studenten je dan wat vreemd aankijkt. Bijna niemand leest in zijn jeugd nog de stripboeken van Asterix en Obelix. Niemand leest überhaupt nog. Op de middelbare school lijkt alleen nog te worden gelezen voor “de lijst”. Hooguit een enkeling leest tijdens de zomervakantie wel eens een boek, gelegen op een ligbed aan het zwembad of de zee. Liefst op een e-reader natuurlijk, dan is het minder raar. Soms stemt mij dit somber. Lezen bevordert immers niet alleen het taalgebruik, de schrijftaal in het bijzonder, maar zeker ook het concentratievermogen, het geheugen en niet in de laatste plaats het voorstellingsvermogen, de fantasie. Veel van de moderne studenten beschikken slechts in geringe mate over deze gaven. Zij hebben moeite met het lezen van dikke studieboeken, moeite de belangrijkste dingen daaruit te onthouden, hun gedachten daarover duidelijk te formuleren op een tentamen. Ja, soms stemt mij dit somber.

Hoe blij verrast was ik dan ook toen ik afgelopen zaterdag in de Bruna een opa met twee kleinkinderen bij de afdeling stripboeken zag staan. Een jongen en een meisje, een jaar of twaalf oud schatte ik, die van opa een Asterix-boek mochten uitzoeken. Zij twijfelden tussen Asterix en de Olympische Spelen en Asterix en de Helvetiërs. Welk boek het zou gaan worden liet zich nog even aanzien, want zij verschilden duidelijk van mening welk van beide avonturen het leukste was. Ik kon maar net de neiging onderdrukken om mij aan de zijde van opa te voegen en het andere boek voor mijn rekening te nemen. En ze dan meteen te vragen of ze later alsjeblieft rechten wilden gaan studeren. Dan zou ik alvast een exemplaar van ons vuistdikke studieboek naar ze opsturen. Toen hoorde ik het jongetje tegen zijn zusje zeggen dat hij later ook striptekenaar wilde worden. Een lichte teleurstelling maakte zich van mij meester, maar eenmaal weer buiten klaarde mijn gemoed snel weer op. Ze lezen in elk geval Asterix, dacht ik. En wat moeten we tenslotte met al die juristen? Later die middag ben ik nog even teruggegaan naar de winkel. Ze hadden Asterix en de Olympische Spelen gekocht – wat leuk, misschien wel naar aanleiding van Rio 2016. Ik twijfelde even, toen liep ik met Asterix en de Helvetiërs naar de kassa. Die had ik nog niet.

_Advertentie.