Puur om te pochen

Als we eerlijk zijn weten we natuurlijk allemaal wel waarvoor wij onszelf met bloed, zweet en vooral tranen onze studie heen ploegen. Het is niet voor alle mooie momenten (huilend ijs eten tijdens tentamenweken), de ontwikkeling van onze APA-vaardigheden (nuttig!), of de garantie op een goede baan (hahahahaha). Nee, de reden dat we drie jaar door een bachelor zwoegen en hier vervolgens ook nog braaf een master achteraan plakken, is dat we daarna beloond worden met het recht een aantal letters voor onze naam te plakken.

“Drs. Iris Wijers”. ’s Nachts lig ik wakker en denk ik heimelijk aan de dag dat ik op alle willekeurige documenten deze titel neer mag mikken. Mijn CV, linkedIn, Facebook, Tinder, overal poch ik straks met de drie letters voor mijn naam. Dat de titel ‘doctorandus’ zoveel betekent als ‘nog geen doctor’ weten veel mensen toch niet. Niet iedereen heeft immers zoals ik, overigens ook puur om te kunnen pochen, het gymnasium afgemaakt. Liever nog zou ik de titel van doctor voeren en hiermee bij het plebs de indruk te wekken dat ik levens red en veel meer verdien dan ik daadwerkelijk doe. Promoveren puur ter egostreling is echter misschien wat overdreven.

Doctorandus dus. Wanneer ik eindelijk na hard werken het recht vergaard heb om deze titel te voeren, wens ik natuurlijk ook op de correcte wijze te worden aangesproken. Bij de titel doctorandus hoort immers de aanspreekvorm ‘weledelgeleerde’. Mijn hart maakt een sprongetje iedere keer dat ik denk aan het feit dat ik mensen straks mag forceren mij aan te spreken met ‘weledelgeleerde mevrouw drs. Iris Wijers’. “Iris geef het zout aan” wordt “weledelgeleerde mevrouw drs. Iris Mariëlle Wijers, geef het zout aan” en “Iris er zit een vlek op je trui” wordt “Weledelgeleerde mevrouw drs. Iris Mariëlle Wijers, er zit een vlek op uw kledij.” Heerlijk. Ik kan niet wachten.

Je moet toch iets met je universitaire diploma.

_Advertentie.