Kuddes vol wetenschapen
“Wetenschapen.” Het was een woord dat ik tegenkwam in mijn eigen tekst. Een woord dat tot stand was gekomen door een tikfout en in een perfecte wereld niet eens zou mogen bestaan. Toch voelde ik me in een ongemakkelijke mate aangesproken door dit woord. “Wetenschapen” klinkt als de term voor een verzameling van vreemde wezens die de naam “Wetenschaap” dragen. Langzaam drong zich aan mij een duistere realisatie op: ik ben een Wetenschaap.
Na mijn gymnasium heb ik niet eens nagedacht over het hbo of zelfs het mbo. Ik had gymnasium gedaan en dus ging ik naar de universiteit. Punt. Als een braaf wetenschaapje meldde ik mij bij de wetenschap en als braaf wetenschaapje draaf ik nu samen met mijn andere wetenschaapjes van college naar college. Of we dat wat we leren, methodologie en statistiek, ooit nodig zullen hebben, weten we niet.
We zijn allemaal eigenlijk een beetje wetenschapen. De meesten op de universiteit zullen hierheen zijn gegaan ‘niet omdat het moet, maar omdat het kan’. Niet zozeer omdat we een passie hebben voor wetenschap of omdat we graag onderzoek willen doen, maar omdat het zo hoort. Omdat we dan tegen de minderbedeelde schapen kunnen blaten over onze opleiding. Omdat onze wol dan een keurmerk krijgt.
De universiteit loopt vol van ex-hbo studenten die ons zijn gevolgd. Als er één schaap over de dam is… We blaten nu samen APA en kweken onze wol vol van kennis. Of het gras hier werkelijk groener is weten we niet. Slechts een handvol wetenschapen zal zich uiteindelijk ontpoppen tot wetenschapper. De rest mag straks, wanneer er geen gras meer is op de wei, goedmoedig proberen zijn wol te verkopen. Met keurmerk, dat dan weer wel.
