Een levensles uit Utrecht

In de vier jaar dat ik trouw vijf keer per week op en neer reis van Eindhoven naar Tilburg Universiteit, heb ik heel wat ervaring opgedaan met het treinleven. Ik kom iedere ochtend ruim op tijd op het station aan, check in zonder het poortje een blik waardig te keuren en navigeer moeiteloos, zonder borden nodig te hebben, naar het juiste perron. Op het perron weet ik waar ik moet staan, zodat de deuren precies uitkomen waar ik sta. En na het instappen heb ik mijn favoriete stoel (vooruitrijdend in een dubbelzits aan de linkerzijde van de trein) al direct gevonden. Het treinleven kent voor mij geen geheimen.

Dacht ik.

Het was een zonnige dinsdagmiddag dat ik voor een afspraak naar Utrecht moest. In Eindhoven was ik moeiteloos in de trein gestapt en had ik zelfs de tijd gevonden om mij te ergeren aan het verwarde echtpaar, dat het fenomeen ‘incheckpoortje’ niet kende. Ik had in de trein gestudeerd zoals altijd en geamuseerd geglimlacht over de kinderen die onder de indruk waren van de lengte van de trein. Bij het uitstappen feliciteerde ik mezelf alvast met de perfecte reis die ik had afgelegd. Alleen nog een bus en dan zou ik bij mijn eindbestemming komen. Eitje.

Mijn zelfingenomen zelfverzekerdheid duurde tot de top van de roltrap. Vanaf het moment dat ik de stationshal van Utrecht centraal instapte, veranderde ik namelijk in een kleuter, eerstejaarsstudent en bejaard echtpaar tegelijkertijd. Ik vergaapte mezelf aan de enorme hal en de massa’s mensen, volgde driemaal de verkeerde bordjes naar de verkeerde opstapplek en probeerde in mijn verdwaasde staat uit te checken bij een incheckpoortje. Bijna nam ik de bus in de verkeerde richting en toen ik de juiste bus eenmaal gevonden had, werd ik bruut geplet door de deuren van de bus omdat ik probeerde in te stappen bij een uitstaphalte.

Het was op dit moment dat ik me realiseerde dat ik geen expert was in het treinleven, maar vooral een expert in mijn dagelijkse sleur. Mijn identiteit als een doorgewinterde reiziger met #wanderlust stortte als een kaartenhuis ineen. Het was ook op dit moment, dat ik verdwaald op Utrecht centraal mijn vriendinnen stond te appen omdat ik hopeloos verdwaald was en de bordjes niet snapte, dat ik besloot me nooit meer te ergeren aan verwarde en verdwaalde mensen op het station. Hoeveel vertraging ze me ook opleverden. Lesje geleerd.

_Advertentie.