Alle kleuren van de regenboog

Ik ben niet iemand die zich snel laat meeslepen door ophef in de media. Als de sociale media weer ontploffen vanwege acties of uitspraken van een politicus of wetenschapper, rep ik daar zelden woorden over op het internet. Ik word moe van de ophefcultuur, de hysterie, de meningen van iedereen en zijn schoonmoeder.

Ondertussen weet ik ook dat die ophef vaak een paar dagen duurt en dan stilletjes uitgaat als een nachtkaars. Een kaars aangestoken door de media om zichzelf te verwarmen. Als ik dan terugkijk op mijn eigen emotionele reactie voel ik me stom, alsof ik hysterisch heb gereageerd door iets wat uiteindelijk irrelevant bleek te zijn.

Soms gebeuren er echter dingen waar ik mijn mond niet over kan houden. Dingen die persoonlijk worden, die tegen mijn normen en waarden indruisen, die mijn eigen recht tot bestaan ontkennen. De Nederlandse vertaling van de Nashville-verklaring die door SGP-leider Kees van der Staaij werd ondertekend, is één van die dingen. Het homohaatmanifest spreekt zich niet alleen uit tegen het homohuwelijk (een woord wat we wat mij betreft zo snel mogelijk mogen verbannen), maar noemt homoseksualiteit ook een ‘misvorming’ en ‘onrein’. Ik had niet gedacht dergelijke woorden in mijn eigen taal terug te lezen.

Emotioneel worden

Van der Staaij begint al terug te krabbelen en de initiatiefnemers zijn druk bezig met hun discriminatie te nuanceren (enigszins oxymorons, natuurlijk). Het zou me daarom ook niks verbazen als we over een paar dagen niks meer horen van de hele Nashville-verklaring en ik met deze column inderdaad deel zal worden van de korte massahysterie die ik zo veracht. De reden dat ik deze keer ik toch mijn mond open trek, is echter niet om kwaad te worden op de heer Kees van der Staaij (hoewel ik dat wél ben) of mijn walging te uiten over de inhoud van het manifest (dat hoef ik niet uit te leggen), maar om een buiging te maken voor iedereen die op het internet heeft gedaan wat ik zelden durf: emotioneel worden.

De publicatie van het manifest ging namelijk gepaard met een hoop ophef en vooral veel steun voor de LHBT gemeenschap: tegenverklaringen werden opgesteld en getekend, online werd de gemeenschap een hart onder de riem gestoken en regenboogvlaggen worden gehesen. Ik heb vaak kritiek op het Nederlandse volk, om uiteenlopende redenen, maar de afgelopen paar dagen ben ik er weer aan herinnerd hoe we er met een groot deel van Nederland voor staan: hand in hand, oog in oog, alle kleuren van de regenboog.

_Advertentie.