Kedeng Kedeng

Ik ben sinds enkele maanden afgestudeerd. Mijn studententijd ligt achter mij en dat zorgt er onvermijdelijk voor dat ik terug ga blikken op mijn studententijd. Als een film schieten vijf jaar aan mij voorbij.

Als ik deze film een soundtrack moest geven, zou één lied er zeker op staan: Per Spoor (beter bekend als enorm meezingbare ‘Kedeng Kedeng’) van Guus Meeuwis. Vijf jaar lang bracht de sprinter van Eindhoven mij namelijk naar Tilburg en zette mij aan het einde van de dag ook weer netjes thuis af. Bier, feesten en late avonden waren nooit een belangrijk deel van mijn studentenleven. In de trein uit het raam staren hoe het landschap langs mij heen raasde wel. Kilometers spoor zijn inderdaad onder mij doorgeraasd door de jaren heen.

Sinds de invoering van het leenstelsel kiezen meer en meer studenten ervoor om langer thuis te blijven wonen. Wellicht is dit voor sommigen een keuze die met tegenzin gemaakt is, een keuze die na zorgvuldige afwegingen is gemaakt om een hoge studieschuld te besparen. In deze afweging zal ‘ik moet iedere dag drie kwartier in de trein zitten’ waarschijnlijk geen pluspunt zijn geweest. Het vooruitzicht naar kille ochtenden wachten op de trein of vroeg opstaan om colleges niet te missen, zal ook allerminst aantrekkelijk zijn geweest hierin. Allemaal situaties die ik aan de lijve heb ondervonden door de jaren heen. Niet bepaald de herinneringen van je studententijd die je trots inlijst in je gedachten.

Ondanks dit wil ik de toekomstige treinstudenten die wellicht met tegenzin een OV weekabonnement hebben aangevraagd een hart onder de riem steken. Mijn herinneringen aan mijn studententijd zijn namelijk ook gevuld met tijden in de trein waar ik graag aan terugdenk: ik luister naar mijn muziek terwijl de trein zachtjes onder mij rommelt. Ik lees een spannend boek en er is niemand die iets van mij nodig heeft of mij stoort. Ik ga met markers aan de slag in mijn studieboek, wetende dat ik eenmaal thuis niks meer hoef te doen. Ik luister onbedoeld een gesprek af tussen twee oudere dames en ga volledig op in de nietszeggende roddels over mensen die ik niet ken. Ik maak kruiswoordpuzzels in de Metro en het voelt bijna alsof ik met iets nuttigs bezig ben. Ik kijk hoe de zon ondergaat over eindeloze laaglanden en bedenk dat Nederland best een mooi land is, soms. Ik glimlach naar een sympathieke conductrice. Ze glimlacht terug en ik vraag me af of ze er morgen weer zal zijn.

Voor de studenten die dit jaar weer iedere dag het treinleven mogen trotseren: succes. Het zal niet altijd leuk zijn en je zult de NS, de kou, de regen en de ongunstige collegetijden soms vervloeken. Ik hoop echter dat je ook af en toe uit het raam kunt kijken en er een beetje van kunt genieten. Al is het maar voor mij.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.