Brief aan mijzelf
Columnist Iris Wijers neemt afscheid van Univers. In haar laatste column schrijft ze een brief aan haar jongere ik. ‘Je hebt geen idee wat je te wachten staat op de universiteit. Ik wel.’
Lieve Iris,
Je staat op het punt om naar de universiteit te gaan. Na zes jaar word je weer weggerukt uit je vertrouwde middelbare schoolomgeving voor een nieuw avontuur. Je zit dan niet meer met je vriendinnen op school. Je vindt het kinderachtig van jezelf dat je dat spannend vindt, dus je vertelt het aan niemand. Op papier ben je volwassen, maar je voelt je nog niet echt zo. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet weet of je dit ooit wel zult doen. Dat is ook niet erg, overigens. Je hebt geen idee wat je te wachten staat op de universiteit. Ik wel.
Om te beginnen zullen die vier jaar er vijf worden. Deels omdat je na vier nog niet klaar bent met leren, deels omdat je stiekem het grotemensenleven nog ietsje langer uit wil stellen. In die vier jaar zul je honderden keren op en neer gaan met de trein. Vaak zal dat zonder na te denken goed gaan. Soms zul je in de kou op het station staan te wachten op een vertraagde trein, of wanhopig met je lieve vader bellen zodat hij je met de auto nog op tijd voor een tentamen kan brengen. Je zult tientallen colleges volgen en vele bladzijdes in je schrift volschrijven. Het zal een paar jaar duren voor je overstapt op digitale notities. Je neemt de gewoontes van de middelbare school mee in je tas.
Je zult veel nieuwe mensen ontmoeten. Geweldige, lieve en talentvolle mensen waar je nog steeds graag mee omgaat, maar ook mensen die je na een groepsproject bewust nooit meer hebt gesproken. Je zult je soms, op een rustige zondagmiddag, nog weleens afvragen waar ze nu zijn. Je zult je laten inspireren, en in een enkel geval, intimideren, door bevlogen professoren met een passie voor hun vak die jij nooit helemaal begrepen hebt. Je vriendinnen zullen ook nieuwe netwerken opbouwen, nieuwe vrienden en nieuwe hobby’s die jij niet kent en niet snapt. Maak je echter geen zorgen: jullie band doorstaat de tijd en afstand. Jarenlang.
Je zult je ook een hoop zorgen maken, vooral onnodig. Je zult daarmee moeten leren omgaan. Dat lukt je, maar langzaam en nooit helemaal. Sorry. Je zult je zorgen maken over je opdrachten, over je tentamens, over je scriptie en over je toekomst na je afstuderen. Dat zal achteraf allemaal onterecht blijken te zijn; je zult je studie met succes afronden en uiteindelijk een prachtige baan krijgen waar je iedere dag in je nieuwe autootje met plezier heen mag rijden. Had je dat maar van tevoren geweten, zul je jaren later denken. Tsja.
Lieve Iris, je leven staat op het punt opnieuw een spannende en veranderlijke tijd in te gaan. Dat vind je spannend. Maar weet je Iris, ook al geloof je het op dit moment zelf nog niet, ik kan je nu vertellen vanuit het diepst van mijn hart: alles komt goed. Echt. Beloofd.