Strijd op Leven en Dood
Ik ben soms in het ziekenhuis. Niet voor mezelf, maar voor een goede bekende. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het ziekenhuis is, voor ons Gezonde Medemensen, toch een klein beetje een feestje. En als je dan toch in het ziekenhuis bent, dacht ik, dan kun je je tijd maar beter zo goed mogelijk benutten. Dus ik observeerde.
Dit ziekenhuis was van het type ‘Vergane Glorie, maar laten we er nog wat van maken’. Likje verf voor de sfeer, aquariumpje tegen de verveling, u kent het wel. Naast de welbekende ziekenhuispersonages (De Tijd-dodende Patiënt, De Gehaaste Arts, De Ontgoochelde Co-assistent), zag ik daar ook De Vrijwilliger.
De Vrijwilliger bleek een apart soort mens: een Goed Mens. Maar ook goedheid kent een zwarte zijde. Hoewel de functieomschrijving Vrijwilliger-In-De-Centrale-Hal waarschijnlijk iets in de trant was van ‘wijs de weg aan mensen die dat nodig hebben’, leek de Vrijwilliger in kwestie het tweede deel van de omschrijving vrijelijk te interpreteren, dan wel achterwege te laten. Er werd, kortom, vooral heel veel weggewezen.
Vrijwilliger (adequaat vriendelijk): “Kan ik u helpen?”
Patiënt (eveneens vriendelijk): “Nee, hoor, dank u wel.”
Vrijwilliger (iets nadrukkelijker): “Waar moet u naartoe?”
Patiënt (lichtelijk geïrriteerd): “Orthopedie, maar ik kan het wel vinden, ik kom hier vaker.”
Vrijwilliger (luider nu): “U moet zich eerst melden bij de balie.”
Patiënt (duidelijk geërgerd): “Nee hoor, ik weet hoe het werkt en heb met de arts gebeld. Ik loop nu door.”
De patiënt beent door, voor zover zijn twee krukken dat doorbenen toelaten.
De Vrijwilliger blijft onthutst achter. Of zie ik daar een zweempje eenzaamheid?
Hoewel ik op dit moment van totale desillusie helaas net even een spreekkamer in moest, zat de dienst van de Vrijwilliger er gelukkig nog niet op toen ik opnieuw arriveerde in de centrale hal. Naarstig op zoek naar een volgende Goede Daad had de Vrijwilliger een iets minder weerbaar slachtoffer aan de haak geslagen, die zij passief-agressief neersabelde, hem onderwijl verstikkend onder haar deken van Goedheid.
Terwijl het slachtoffer in kwestie met lichte paniek in zijn ogen om zich heen keek naar daadwerkelijke hulp, vervolgde ik samen met mijn goede bekende onze weg naar de uitgang. De Vrijwilliger had mij eens te meer duidelijk gemaakt dat het ziekenhuis een waar slagveld vol strijd op leven en dood was.
Advertentie.
