Moedervlek

Vorige week ging ik onder het mes. Voor een moedervlek. Tijdens de gehele procedure hoorde ik Freddie Mercury in mijn oor brullen, wenend om mijn moedervlek. “Mamaaa, oooh, I didn’t mean to make you cry”. Ik deed mezelf versteld staan van mijn eigen dramatische inborst, want ik weet ook wel hoe minimaal en insignificant het is, zo’n moedervlekje. Ik heb geen tyfus, geen cholera, geen rode hond. Ik heb, of liever gezegd, ik had een moedervlek. 

Later, toen de huisarts in opleiding de boel aan het hechten was, viel ik zelfs flauw. “Is helemaal niet erg, hoor, mevrouw. Het is ook heel vervelend, vooral het hechten”, zei ze. “Get yourself together, woman, je gaat niet dood”, dacht ze. In gedachte gaf ze me een keiharde klap tegen mijn wang. Of eigenlijk gaf ik mezelf in gedachte een keiharde klap tegen mijn wang. Get yourself together, woman!

Ik was nooit zo flauwig. En nu wilde ik die moedervlek weg in verband met een heel kleine kans op kwaadaardigheid, en omdat ik ‘m gewoon heel naar vond. Vreemd naar. Ik kan het niet goed uitleggen. Naar van het soort ‘er hangt een klein armpje met een nog kleiner handje dat voortdurend zijn miniscule middelvingertje omhooghoudt’. Raar naar. Weg ermee, dacht ik.

Maar nu is ‘ie dus weg. En ligt ‘ie in de koude sorteerkasten van PostNL, op weg naar de patholoog voor een uitgebreid onderzoek op naarheid. De moedervlek, stel ik me zo voor, waar nog een verlept stukje huid aanhangt, zit in een bebloede envelop. Toch eigenlijk wel zielig, dat kleine armpje. Het nog kleinere handje ligt slap op de bodem van de envelop, de vingertjes half gekromd. Helemaal niet meer raar naar.

Wanneer ik nu in de spiegel kijk, zie ik de gaatjes van de hechtingen nog zitten. Het litteken gaat schier onzichtbaar zijn, verzekerde de assistente me. Een perfecte wond. Maar nu hij weg is, mis ik hem. De moedervlek. “Mamaaa, oooh, I didn’t mean to make you cry.” Get yourself together, woman.

_Advertentie.