Altijd eenzaam in het weekend
Astrid leeft twee levens. Door de week heeft ze het druk-druk-druk. Belangrijk werk, veel aanzien en deadlines die gehaald moeten worden. Vergaderen, overleggen, enfin, je kent het wel. Maar in het weekend start Astrids andere leven. Dan begint de donkere tunnel.
Op zaterdag vindt ze het moeilijk om uit bed te komen. Al was het maar omdat er die dag niets op de planning staat. Astrid zou in het weekend maar wat graag vriendinnen zien. Koffie drinken. Of uitgaan. Maar de weekends zijn voor koppels. Haar getrouwde vriendinnen willen het alleen maar hebben over relatieperikelen en daar kan Astrid – vrijgezel – niet over meepraten.
Oh, jawel hoor, ze heeft regelmatig contact met haar vriendinnen. Via sociale media dan hè. Maar nooit een vriendin die aan haar vraagt wat ze in het weekend gaat doen. Misschien omdat ze onbewust het antwoord niet willen horen. Astrid heeft zich erbij neergelegd. Ze is een tweederangs vriendin geworden.
Op zaterdagmiddag gaat ze altijd naar de supermarkt. Weekinkopen doen. Astrid scant haar producten zelf. ’s Avonds zwengelt ze Netflix aan. Chips en wijn. Gewoon in haar eentje. Weer een dag waarop ze letterlijk niemand heeft gesproken.
En haar familie dan? Astrid heeft een broer, Anton. Hij is druk en leidt een overvol leven. Vrouw, kinderen, carrière. Meestal spreken Astrid en Anton elkaar even via WhatsApp. Vluchtig, met veel duimpjes omhoog. Ach ja. En pa en ma dan? Die hebben hun eigen leven. Ze genieten van hun pensioen en reizen veel. Bovendien wil Astrid hen niet ongerust maken.
De zondag is niet anders dan de zaterdag. Astrid weet niet hoe het komt, maar soms lijkt het wel alsof de straten in het weekend alleen maar door koppels en groepjes worden bevolkt. Doordeweeks in je eentje door de stad lopen, is geen probleem. Maar in je eentje op een zondagochtend, dat is toch anders. Mensen die hun hond uitlaten, kijken haar vreemd aan. Ze ziet het hen denken: zo’n vrouw alleen, zou ze eenzaam zijn? Astrid voelt zich dan zo kwetsbaar dat ze maar liever binnenshuis blijft.
Iedereen is toch al druk-druk-druk. En zomaar ‘spontaan’ bij een bekende aanbellen, wordt tegenwoordig niet meer op prijs gesteld. Zelfs een kopje suiker lenen bij de buren zit er niet meer in. De Appie is niet voor niets tot 10 uur ’s avonds open.
Zo gaat het hele weekend voorbij zonder dat Astrid ook maar iemand gesproken heeft. Astrid probeert er niet te veel aan te denken, maar soms is het net alsof ze niet past. Niet in haar omgeving en niet in het weekend.
De maandag is altijd weer een opluchting. Collega’s zien, mensen spreken. Bezig zijn, interactie. Maar niet de komende weken. Astrid ‘mag’ thuiswerken. Ze heeft er nu al de buik vol van. Alle dagen zijn de komende weken precies zoals het weekend. Een eindeloos lange, donkere tunnel. Stom virus.
Advertentie.
