De man met de gouden tand
We gaan even terug in de tijd, naar de eerste quarantaine, ergens rond de tijd dat de zomer zich aandiende. Ik ging vaak naar buiten om even iets anders te zien dan de vier muren in mijn kamer, een frisse neus te halen, inspiratie op te doen, de pandemie te vergeten.
Zoals dat hip is tegenwoordig luisterde ik naar een podcast en die had me zo gegrepen dat ik in gedachten verzonken dwaalde door het bos, me niet meer erg bewust van de omgeving. Het was een zeer rustgevende onderneming totdat er een man op de fiets pal voor mij stopte, nog maar net de anderhalve meter in acht nemend.
Hij vroeg naar de tijd en er verscheen een halve glimlach op zijn gezicht. Die glimlach onthulde een gouden tand. Braaf gaf ik antwoord: ‘half elf’. Er volgde een tweede vraag, namelijk naar mijn afkomst. Dat had natuurlijk al niets meer met de tijd te maken, maar wederom gaf ik antwoord in de hoop daarna met rust gelaten te worden.
Nietsontziend stelde hij me toch nog een derde vraag, namelijk of ik seks met hem wilde. Ik snap natuurlijk wel dat een quarantaine moeilijk is, in allerlei opzichten, maar dat het tot zo een wanhoop zou drijven had ik nog niet voorzien. Op een misschien te beleefde manier wees ik de meneer met de gouden tand af en nam hij afscheid met wederom een vergulde glimlach.
Het is nu januari, maar de dagen worden langzaamaan weer langer en voor we het weten staat de lente voor de deur. Dan zullen we waarschijnlijk weer veel vaker naar buiten gaan, zullen de vogeltjes volop fluiten, de bomen meer groen krijgen en vrijpostige mannen weer op zoek zijn naar intimiteit in het bos.
‘Je hoeft geen sorry te zeggen omdat je geen seks wilt’
Vooral goed nieuws en een beetje slecht nieuws dus. Om mezelf en andere vrouwen (en mannen!) alvast een beetje voor te bereiden op dergelijke situaties, heb ik enkele belangrijke punten onder elkaar gezet:
1) Ten eerste is het niet goed genoeg om een beroep te doen op een denkbeeldig vriendje of vriendinnetje, zoals ik wel deed. Het gaat erom dat je het zélf niet wilt, niet dat je denkbeeldige partner zijn of haar woede zal botvieren.
2) Als iemand eerst naar zoiets banaals als de tijd vraagt en vervolgens naar iets wat daar niets mee te maken heeft, kun je het misschien alvast op een lopen zetten.
3) Een psychologiestudent vertelde me eens dat het kan helpen om raar te doen. Het gehalte van de absurditeit hangt denk ik wel een beetje af van hoe ernstig de situatie is, maar een gek gezicht trekken zal al een behoorlijk desoriënterend effect hebben en de intimiteitsvrager hopelijk afwimpelen.
4) Je hoeft geen sorry te zeggen. Het spijt je namelijk ook helemaal niet: je wilt geen seks met de ander, punt uit.
5) Tot slot: als de ander de anderhalve meter echt overschrijdt, doet de politie bellen of hard de andere kant op sprinten vermoedelijk ook de truc.
Advertentie.
