Volgend jaar misschien toch wel Valentijnsdag vieren

Dit jaar heeft columnist Rosa van der Vleuten niets gedaan met Valentijnsdag. En dat zit haar niet helemaal lekker.

‘Wat ga jij doen op Valentijnsdag?’ vraagt Goeroevriendin als we een pitstop maken bij de gemeenschapstuin waar ze boerenkool kweekt. In de eerste lockdown wilde ze zich omscholen tot fitgirl. Ze heeft ergens een afslag gemist en is tussen de superfoods en zelfhulpboeken terecht gekomen, zonder loopband of Gymshark-legging in zicht.

‘Niks. Ik hoef ook niks. Ik ben getrouwd met mijn werk,’ zeg ik. Dit laatste is onwaar, maar ik wil dit gesprek vooral oppervlakkig houden. Goeroevriendin trekt een gezicht alsof ze een kleuter een stoeptegel ziet koppen.

‘Ik snap het wel, i.v.m. je bindingsangst.’ Ik besluit te focussen op het hardop uitspreken van ‘i.v.m.’ en vooral niet op het toegewezen krijgen van bindingsangst en al helemaal niet op tot in hoeverre ze gelijk heeft. We kijken samen neer op de slappe boerenkool die fladdert in de wind.

‘Ik denk dat ik een relatie gewoon pas leuk vind als ik dertig ben,’ lach ik, in een tweede poging tot soepel om de dreiging van een psychoanalyse heen dansen. ‘Ik wil gewoon mijn eigen leven leiden, als ik dat wel heb gezien wil ik best delen.’

Goeroevriendin lacht niet. ‘Jij straalt dat uit. Als je iemand vertelt dat ik emoties heb sla ik je in elkaar. Als we niet al vrienden waren zou ik geïntimideerd zijn.’

Ik doe zo’n neus-uitadem lach. ‘Intimiderend? Ik ben één meter vijfenzestig.’

Ze besluit me te negeren, omdat ze het heeft gehad met mijn afwijzing van een serieus gesprek. Ze knielt ter aarde naast haar strijdende gewassen en mompelt iets wat ik niet kan verstaan.

‘Ik weet niet wat je zei, maar je hoeft het niet te herhalen,’ zeg ik (dus toch intimiderend). ‘Ik heb gewoon geen zin in dat hele sociale verwachtingen-toneelstuk,’ geef ik dan maar toe. ‘Dat fucking vadertje en moedertje spelen.’

‘Met anderhalve meter afstand houden bedoelen ze fysiek, niet emotioneel.’ zegt ze, opeens met dezelfde passie als wanneer ze het heeft over het ethisch verbouwen van cranberries. ‘Geef me een week en ik heb iemand gevonden die er net zo over denkt als jij. Of die een goeie kop heeft is een tweede.’

Het is stil.

‘Maar, wat ga jij dan doen met Valentijnsdag?’ vraag ik, alsof de afgelopen vier minuten niet gebeurd zijn. Goeroevriendin staat op en klopt haar handen af aan haar cargobroek.

‘Mica wilde ergens zo’n pakket vandaan halen,’ zegt ze, toegevend aan mijn onderwerpverandering. ‘Maar daar zit natuurlijk allemaal zooi in waar een of ander kind in Rajasthan twee cent voor in z’n klauwen getieft gekregen heeft, als je snapt wat ik bedoel. Dus we doen het zelf. Lekker woonkamer-picknicken.’

Lekker woonkamer-picknicken. Ik stel me voor hoe Goeroevriendin met Mica in de keuken staat om wraps te maken. En verrassend genoeg knaagt dat beeld aan me. Misschien toch volgend jaar, zeg ik tegen mezelf. Misschien.

_Advertentie.