Welkom in de jungle

Thuis studeren is het devies en in al mijn devote gehoorzaamheid ben ik lange tijd niet te beroerd geweest om me daaraan te houden. Een nieuw bureau werd ingescheept, een extra scherm werd geïnstalleerd en een stapel oude studieboeken fungeert al enige maanden als laptopstandaard.

Vrijwel perfecte omstandigheden om een juweel van een thesis te schrijven zou je zeggen, maar de sleur van een perspectiefloze opeenvolging van dagen waar je met exact hetzelfde project bezig bent op exact dezelfde locatie met exact dezelfde mens om je heen hakt er ongenadig in.

Deze week kwam er eindelijk verlossing en nog uit onverwachte hoek ook. De buren zijn namelijk aan het verbouwen, wat tot behoorlijke overlast leidt. Onmogelijk om nog langer thuis te studeren en dus was ik een dag later al welkom om in de bieb plaats te nemen.

De bieb die ik zo had gemist. De vaste groepjes op de brug, het mensen kijken vanaf die reeds geprezen brug en de rokers die hardnekkig stand proberen te houden op hun oude rookplekje terwijl ze schichtig de omgeving afspeuren op zoek naar de universiteitsvariant op boa’s.

Maar bovenal miste ik de kakofonie van geluiden waarin je ondergedompeld wordt als je de ‘jungle’ inloopt. Een geuzennaam die de werkplekken op de eerste verdieping vertegenwoordigt, een plek waar samengewerkt kan worden, waar dus geen stiltebeleid is en waar dus eigenlijk totale anarchie heerst.

Een plek waar gestudeerd wordt, maar waar af en toe ook dispuutsroddels en etenswaren door de lucht vliegen. Een prachtige plek, al ben ik benieuwd wat er zou gebeuren als je de gemiddelde cijfers van de vaste bezoekers zou vergelijken met die van de stamgasten op de stillere verdiepingen.

Hoe anders is de jungle nu. De verdieping bestaat uit looprichtingen, gesloten werkplekken, afzetlint en mondkapjes. Goede en terechte maatregelen, maar ze passen even niet in mijn ideaalbeeld van weleer. Er is structuur in de chaos aangebracht. Wat ooit een soort Amazonegebied vol wilde dieren was is gereduceerd tot een vogelspotvriendelijk stiltegebied op De Hoge Veluwe.

En terwijl ik daar met volle weemoed over aan het nadenken ben, besluit een studente in een andere rij even keihard te gaan bellen met haar moeder. Haar omstanders kijken geïrriteerd op, maar ik kan een glimlach niet onderdrukken.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.