Hoelang nog voor alles weer is zoals vroeger?
Op een verder niet al te zinderende dinsdagochtend geeft Hugo zijn fiat: mijn bouwjaar mag prikken. Snel handelen. Ik kijk schichtig om me heen of er niemand meekijkt en toets met zweterige handen mijn gegevens in. Vervolgens rollen 4 juli en 8 augustus uit de grote tombola en heb ik opeens een einddatum in mijn agenda staan. Althans, zo voelt het.
De eerste coronamaatregelen zijn op het moment van schrijven ongeveer 15 maanden oud en beheersen sindsdien te pas en te onpas conversaties. Een welverdiend rustmoment bij de waterkoeler: “Het is toch maar een griepje?”, een bezoek aan je ouders: “Heb je al gehoord van die variant uit Swaziland?”, in de rij voor een schrale bak unikoffie: “Oh, nu staan we eigenlijk wel te dicht op elkaar ha-ha”.
Op je eerste date met een meisje dat je op Tinder hebt ontmoet, omdat je toch iets moet in deze tijd, terwijl je stiekem daarvoor ook gewoon al diverse dating apps op je telefoon had staan: “Wel echt jammer dat we niet gewoon naar de kroeg kunnen”, maar de meest voorkomende, en verreweg grootste dooddoener, is de vraag: “Hoelang denk jij dat het nog duurt voor alles weer is zoals vroeger?”
Het is de vraag die onherroepelijk de komende minuten van het gesprek zal domineren, iedereen zal zijn volslagen ongefundeerde ideeën het gesprek in slingeren en uiteindelijk ontstaan er twee groepen. De eerste groep bestaat uit positievelingen die voor de 37e keer nu echt zeker denken te weten dat het over twee maanden volledig voorbij is. Daar tegenover komen dan weer de cynici die pas weer plannen durven te maken in 2024.
Hoewel beide kanten mij zelden vrolijk stemmen, houdt de vraag mij stiekem ook al die maanden al bezig. Ik vermoed in een verwoede poging om toch grip te krijgen op de gang van zaken. Lastige situaties zijn immers eenvoudiger te verdragen als die binnen kaders te bevatten zijn, hoe dunnetjes en voorzichtig die kaders ook geschetst zijn.
Ik staar nog een tijdje naar mijn nieuwe kader. Wat lijkt het me lekker om, als ik na een bezoek aan mijn ouders met een schrale bak unikoffie in de hand mijn tinderdate tref bij de waterkoeler, het gewoon weer over voetbal te hebben. En dat ik me dan daar weer aan ga ergeren.
Advertentie.
