Fotoboek: niet studentikoos, wel leuk
Het is lekker weer. Precies van dat weer om je ramen te wassen, denk ik steeds. In plaats daarvan ben ik op een klapstoeltje een fotoboek in elkaar aan het knutselen.
Ik ben opgegroeid met fotoboeken: mijn hele leven voor ik naar Tilburg verhuisde ligt vakkundig opgeslagen in een opbergkrat vol foto’s. Vandaar het instinct om zelf verder te gaan, al is mijn schandaal van een HEMA-fotoboek ronduit lelijk in vergelijking tot de zorgvuldige documentatie die mijn oma de afgelopen achttien jaar heeft verzameld.
Selfies in een fotoboek plakken voelt illegaal. Maar ik zie mezelf over dertig jaar niet even een externe harde schijf met foto’s uit een stoffige doos opdiepen. Een fotoboek heeft dan nog de nostalgiefactor (alhoewel, over dertig jaar is een USB-A aansluiting waarschijnlijk alweer geschiedenis). Daar struikel je een keer over tijdens het opruimen, waarna je de halve dag kwijt bent aan op de vloer zittend herinneringen ophalen.
Een fotoboek is eigenlijk ontzettend on-studentikoos. Wij hebben de majestueuze fotomuur, een combinatie van de creativiteit en ambacht van een collage en de voyeuristische perform-cultuur van Instagram. De uitdaging is om zoveel mogelijk foto’s van je brakke kop (en die van je vrienden) op je muur tentoon te stellen zonder de borg op je kamer te verliezen als ze er weer af moeten.
Aan fotoboeken begin je als je een keer kinderen hebt ofzo, mochten ze leuk genoeg zijn om na het eerste jaar nog vast te willen leggen. Ik denk niet dat ik kinderen wil, maar mocht deze tragedie zich toch voltrekken, dan moet je iets kunnen laten zien.
Al weet ik niet hoeveel zin ze zouden hebben in het dronken hoofd van hun moeder in verkleedkleren. Als ze jou eenmaal om vier uur ’s nachts in de Tropical hebben zien zitten, wordt het een stuk lastiger om te eisen dat zij na een feestje netjes om 1 uur in bed liggen.
Advertentie.
