Een orchidee zal weer bloeien

Voor het eerst sinds lange tijd doe ik de deur naar het balkon dicht. Het wordt weer kouder en de frisse lucht voelt onaangenaam en ongezellig. De zonnige, warme dagen trekken zich terug en tegenwoordig sluit ik ’s avonds steeds vroeger de gordijnen. Er dient zich een nieuw seizoen aan. De herfst.

Het is mistig buiten en de lucht wordt donkerder en donkerder, totdat er tenslotte een regenbui losbarst. De bladeren van de bomen die ik vanuit mijn kamer aandachtig observeer beginnen al geel, bruin en rood te kleuren. Het lijkt erop dat er een einde komt aan onze zomer die eigenlijk nooit echt een volwaardige zomer was.

Antropoloog en cultuurfilosoof Ton Lemaire schrijft dat er een zekere correspondentie bestaat tussen de tijden van de dag, de seizoenen en de levenstijdperken van de mens. “Elke dag, elk jaar en elk leven doorlopen zo een kringloop van geboorte, bloei en dood”, schrijft hij. Iets houdt me tegen om te schrijven over de dood. Ik ben huiverig en wil niemand afschrikken. Waarschijnlijk omdat het gevreesd wordt en gepaard gaat met lastige en kwellende emoties.

Toch wil ik er graag íets over opschrijven. Dat zal overigens nooit veel zijn, want ik kan met mijn mensenbrein de dood onmogelijk ooit echt bevatten. Iedereen krijgt er op een dag mee te maken, ook al willen we daar liever niet aan herinnerd worden. En als ik er niet mee te maken had gehad, had ik er nooit iets over opgeschreven.

Misschien is het de kunst om de dood te benoemen en dan niet enkel ontzetting en angst op te roepen. Om de dood te zien als een onderdeel van een levenscyclus, als iets wat volgt op geboorte en bloei en tegelijkertijd ook weer een periode van geboorte en bloei belooft. Een eindeloze kringloop van leven en dood.

Vanaf mijn bureau kijk ik naar de uitgebloeide orchidee voor het raam. De allerlaatste bloem is van de stengel gevallen en ligt nu wat tragisch in de pot aarde. Van mijn moeder weet ik dat de orchidee nog weleens opnieuw kan gaan bloeien. Naast de orchidee staat een foto van de persoon die mij erg dierbaar was. Ik herinner me een dag als deze, met winderig en regenachtig weer, waarop we een liedje zongen om ons te vermaken. Iets met de moed erin houden.

Het zal wel waar zijn, dat er voor alles een tijd is. De mist zal optrekken, de zon zal wederkeren en een orchidee zal weer bloeien.

_Advertentie.