Herfstgedachten

Buiten is het herfst, keiharde herfst en dat weet ik zeker. Dit is bijvoorbeeld te zien aan het bed van geelroodbruinachtige bladeren dat zich elke dag weer opnieuw spreidt onder de talrijke bomen in mijn buurt. En aan de gepensioneerde overbuurman die zich, gewapend met een roestige hark en hoge regenlaarzen, elke ochtend waagt aan een stukje sisyfusarbeid om de herfst weer weg te jagen.

Maar de ochtend erna is de herfst weer terug. De ochtend erna word je wakker en hoor je de herfst door je open raam windhozen razen en zie je dat het buiten klam en donker is. Je schrikt en wapent jezelf. Ramen, deuren en gordijnen dicht, verwarming omhoog, kort broekje aan en het is binnen nog even zomer.

Maar dan hoor je de herfst via je huisgenoot toch naar binnen sluipen: een klein kuchje. Een kuchje ontwikkelt zich zo mogelijk nog sneller tot rochelende kriebelhoest dan het plotselinge tempo waarmee de zomer in de herfst getreden is. Voor je het weet lig je gorgelend op de bank met een emmer thee in je armen.

Je probeert dit voor te zijn en glipt naar buiten. Bij gebrek aan tussenjas ben je in een dikke trui gegleden die buiten echter kansloos blijkt tegen het potente herfstvocht. Rillend treed je uiteindelijk de supermarkt binnen, waar ook jij voorzichtig begint te niezen en proesten.

Terwijl het boodschappenpubliek zich met een grote bocht om je heen werkt en je jezelf niks probeert aan te trekken van de priemende blikken die menen corona te herkennen in je angstzweet, zie je door je koortsige ogen een alfabet van chocolade en jutten zakken vol pepernoten. Volgende keer muts op en dikke jas aan, denk je, in de supermarkt is het al winter.

_Advertentie.