Je moet het met elkaar doen

Ik wil graag verhuizen. Emigreren zelfs. Het liefst zo ver mogelijk weg. Spitsbergen lijkt me wel wat, een eiland ver boven Noorwegen. Natuurlijk moet je vooral van sneeuw en kou houden, mocht je hier willen wonen. Maar wat vooral mooi is: in Spitsbergen wonen meer ijsberen dan mensen. De kans dat je hier lastig wordt gevallen door een ijsbeer is groter dan door een mens.

Spitsbergen lijkt me een vreedzame plek. Politiek gezien heeft het eiland vooral last van discussies over visvangst en veiligheid in verband met de ijsberen. Daarnaast blijkt er incest onder de ijsberen voor te komen, wat wel degelijk een probleem is, maar niet mijn probleem.

Het door ijswater omringde land heeft veel voordelen. Zo is de hoogst gemeten temperatuur in Spitsbergen 21.3 graden. Dat betekent dat ik mij in de zomer niet druk hoef te maken over blote kleding en fluitende mannen.

Verder zijn er in Spitsbergen geen rellen. Er zijn geen populisten en racisten, geen mensen die elk jaar op Geert Wilders stemmen, maar nu bang zijn dat hun vrijheid afgepakt wordt. En niemand die boos wordt om het feit dat er meer vleesvervangers in de supermarkt liggen. 

Ik hoop dat de zin ‘je mag ook niks meer zeggen’ daar niet bestaat. En dat politieke correctheid de norm is in plaats van de woede. Want je moet het met elkaar doen. Nee, niet zoals de ijsberen. Maar je kan daar geen anonieme internetgekkie zijn, want degene waarmee jij ongegeneerd hebt zitten discussiëren over frikandellen en vaccins, is waarschijnlijk een buurman.

Er is nog iets interessants aan de hand op dit eiland. Namelijk dat iedereen welkom is. In tegenstelling tot Noorwegen is het een volledig visumvrije zone. Dit zorgt voor veel diversiteit op het eiland. En aangezien geboren worden op het eiland niet mogelijk is, zowel als sterven, zullen nationalisten zich er niet snel thuis voelen. Een vlag hijsen is ook niet mogelijk want die heeft het eiland niet.

Voor nu ben ik nog wel even in Nederland. Maar hopelijk mag de dag ooit komen dat ik wakker word, in een houten hutje, omringd door sneeuw en zee. Dan loop ik naar buiten, met een warme kop thee in mijn handen en dan roep ik: ‘Godsamme wat is het hier koud!’

Want ik blijf toch een Nederlander.

_Advertentie.