Mens zonder medemens

Het is volgens mij de warmste dag van het jaar tot nu toe. Ik loop het bos in, met mijn hart onder mijn arm. Nee, niet met mijn ziel. Met mijn hart. Ik wilde het aan iemand geven, maar dat lukte niet.

Dat klinkt erg melodramatisch, dat weet ik wel, maar het rationaliseren en relativeren (alle gedachtes en gevoelens netjes in het gepaste hokje plaatsen) gebeurt vaak achteraf.

Het voelt een beetje onbenullig om te vertellen over een hart. Een column over een crisis of over maatschappelijk ongenoegen zou waarschijnlijk meer betekenis toevoegen. Maar ik wil ook eerlijk zijn, bovenal naar mezelf, over de inhoud van een mensenleven. En naast grote gebeurtenissen, gaat het mensenbestaan gepaard met kloppende harten, die allemaal naar iets of iemand verlangen.

En zo dwaal ik dus met de mijne door het bos. In de lucht hangt die typerende geur waarmee de lente haar intrede doet en de mensen genieten volop van het zonnige weer, hun neuzen naar de wolkeloze hemel gericht. Af en toe vang ik een glimp op van de kloppende harten van anderen. Ik hoor een voorbijganger opscheppen, vermoedelijk om indruk te maken op zijn gesprekspartner. Een andere passant lucht met veel emotie haar hart, omdat ze zich onbegrepen voelt.

In de verte stevenen twee honden met overvloedig enthousiasme op elkaar af, alsof ze voor het eerst in hun leven een soortgenoot treffen. Ik moet denken aan De wand van Marlen Haushofer. In dat boek wordt een vrouw door een raadselachtig en apocalyptisch voorval plotseling afgescheiden van de rest van de wereld. Er is in geen velden of wegen een ander mens te bekennen en haar enige gezelschap bestaat uit een aantal dieren.  

Haushofer beschrijft het leven van de afgezonderde mens: een mens zonder medemens. De protagonist doet verslag van haar geïsoleerde bestaan, in de hoop dat een ander mens het ooit zal lezen. Ze schrijft omdat ze haar verstand niet wil verliezen.

Ik wandel weer naar huis, met mijn hart onder mijn arm. Ik stop een stukje ervan in deze column. De rest plaats ik terug in mijn borstkas.

_Advertentie.