Nieuwe buren

Ik heb nieuwe buren. Mijn vorige buren waren oud, saai en een beetje rimpelig, maar wel ontzettend vriendelijk. Dat moeten die nieuwe nog maar even bewijzen.

Afgelopen weekend kwamen ze. Spiedend van ons balkon hebben we ze geobserveerd. Het bleken beginnende studenten. We ontdooiden onmiddellijk, zagen in die studenten onszelf terug.

Och, om weer 18 te zijn en aan de vooravond van het studentenleven te staan. Ik denk terug aan mijn eerste kamer en aan mijn jeugdige naïviteit. Ik herinner me onbezorgdheid en grenzeloos optimisme. Ik weet nog dat ik in die eerste maanden geen idee had van de waarde van geld. Ik raakte al in paniek bij de aanblik van alle knopjes op de wasmachine. Ik kon ongeveer twee gerechten maken die ik vervolgens afwisselde met afbakpizza’s en ik ontdekte bier. Dat laatste ging goed samen met het ontdekken dat er voor veel colleges geen aanwezigheidsplicht bestond.

Ik stond op eigen benen en ik was vrolijk. Op een gegeven moment ging ik steeds minder vaak met een voetbaltas vol vuile was naar mijn ouders. Ik nam een bijbaantje. Ik veranderde een paar keer van kamer. Liet eerst mijn haar groeien, toen een baard staan en voelde me eigenlijk best wel zelfstandig. Toen ik uiteindelijk ook daadwerkelijk studiepunten ging halen en ging wonen in een huis zonder bar, wist ik het zeker: ik ben volwassen.

En nu zit ik hier, volwassen te zijn op mijn bank. Mijn huisgenoot en ik zijn niet wars van een beetje nostalgie, maar ik wil er niet in blijven hangen. Ik heb me immers niet net volwassen verklaard om vervolgens terug te gaan verlangen naar een tijd waarin ik dat nog niet was. Ik besluit om mijn racefiets uit het stof te halen. Zoals zovelen associeer ik amateurwielrenners vooral met iets te dikke mannen van middelbare leeftijd in hele strakke pakjes en dat past op dit moment wel in mijn hang naar antinostalgie.

Ik ging hard, heel hard. Eigenlijk te hard voor het reeds beschreven stereotype, maar ik ben natuurlijk ook nog niet van middelbare leeftijd. Voor ik het wist was ik in de Drunense Duinen beland waar ik opeens een sissend geluid hoorde. Gevaar! Slang! Ik ging van het ergste uit, maar het bleek slechts een lekke voorband te zijn. Opgelucht stapte ik af en zocht mijn extra binnenbandje om er direct achter te komen dat ik die in al mijn volwassen verantwoordelijkheid niet in mijn zak had gestopt.

Terwijl ik mijn mogelijkheden aan het overwegen was, werd ik lek gestoken door de lokale muskietenpopulatie en toen ik daarna ook nog met mijn klikschoenen in een paardenvijg ging staan, gaf ik op. “Mam,” fluisterde ik in de telefoon, “kan je me komen halen?”

_Advertentie.