Mijn oma is activist

Een bejaarde zingt vergeten liedjes. Het oude publiek deint vrolijk mee, maar columnist Thomas Kaufman en zijn oma zitten met zoveel vragen. Hoe moet het met de wereld die in brand staat?

‘Kom oma, ze gaan bijna beginnen.’

Geschrokken kijkt ze op uit haar middagdutje.

‘Wat gaat beginnen?’

‘Er is muziek vandaag.’

Ze is niet overtuigd.

‘Aanstellerij. Ik heb geen zin in die baret dragende kwastelorum die doet alsof ze 60 is.’

Ze moppert nog wat, maar komt uiteindelijk toch schoorvoetend achter me aan. Beneden lijkt ze haar initiële balsturigheid helemaal vergeten en dirigeert ze me naar een tafeltje op de voorste rij.

Op een geïmproviseerd podium staat een relatief jonge bejaarde achter een keyboard geposteerd. Hij kijkt rustig toe hoe de laatste ouderlingen achter hun rollator het restaurant inschuiven. Na een bevestigende duim van de begeleiding steekt hij van wal. Hij zingt vergeten liedjes waar ik nog nooit van gehoord heb, maar het oude publiek deint vrolijk mee.

Een paar kwieke bejaarden wagen zelfs een dansje, wat tot enige schamperheid leidt bij mijn oma. Haar hoon richt zich vooral op een kleine dame met een felrode baret op haar hoofd, die hevig zwaaiend van tafel naar tafel danst om wat extra sfeer te genereren. Als ze aankomt bij onze tafel kijkt mijn oma pontificaal de andere kant op. De baret druipt af. Mijn oma grinnikt.

‘Heb je eigenlijk al een vriendin Thomas?’

‘Hoezo, ken je iemand?’

Ze lacht.

‘Je wordt toch al ouder, op een gegeven moment moeten er toch kinderen komen.’

Ik twijfel wat over mijn antwoord, maar ga uiteindelijk toch in de tegenaanval. Ik vertel dat ik daar nog niet helemaal uit ben. Dat ik gevoelsmatig wel kinderen wil, maar dat de wereld in brand staat. Dat ik niet zeker weet of ik daar wel mensen aan toe wil voegen. Ik vertel over klimaatproblemen, over fossiele brandstoffen, over een gebrek aan vertrouwen in adequaat handelen van de politiek.

Ik vertel over mijn bewondering voor klimaatactivisten. Ik vertel over tomatenpuree in het museum en fietstikkertje op Schiphol.

‘En wat doe je zelf Thomas?’

‘Ik weet niet zo goed of ik zo’n actie zou aandurven.’

Op het podium is de zanger net klaar met een nummer. Hij heeft een coupletje overgeslagen, lacht hij, omdat daar wel erg veel ellende in zat.

‘Tobberij!’, roept mijn oma. Ze staat op en werpt een pak koffiemelk richting het podium. Terwijl om ons heen tumult ontstaat gaat mijn oma rustig zitten. ‘Zie je wel’, zegt ze, ’je moet gewoon klein beginnen.’

_Advertentie.