Andere mensen kijken ook naar het WK

Ik schaamde me, dus deed het stiekem. In het geniep sloop ik naar mijn kamer en eenmaal onder de dekens sloeg ik voorzichtig mijn laptop open. Natuurlijk had ik oortjes in gedaan, maar ergens moet ik toch iets van geluid gemaakt hebben. Hij kwam binnen.

‘Wat ben je aan het doen?’

‘Het is niks’, stamelde ik. Er schoten allerlei leugens door mijn hoofd. Zeg dat je een zoetsappige kerstfilm aan het kijken bent, zeg dat je sfeerbeelden van het FVD-congres kijkt, zeg voor mijn part dat je porno kijkt, maar zeg in vredesnaam iets!

‘Je kijkt naar het WK hè?’ Hij keerde zich van me af, maar ik zag de walging op zijn gezicht. Ik sprong achter hem aan en probeerde mijn hachje te redden. Ik riep dat sport en politiek gescheiden zouden moeten zijn, dat het niet de schuld van de spelers was dat het WK aan Qatar was toegewezen, dat ik niet voor de tribunes juichte, dat andere mensen ook keken en dat ik speciaal een OneLove speldje had besteld.

‘Ik ben links, ik reis alleen met het openbaar vervoer, ik eet geen vlees, ik drink havermelk en ik ben tegen Zwarte Piet.’ Hij keek me nog steeds niet aan. ‘Ik ben toch zeker wel een goed persoon?’ Die laatste zin kwam er haast smekend uit.

Hij vertrok, maar niet zonder me eerst toe te bijten dat principes pas waardevol worden zodra je bereid bent om er daadwerkelijk dingen voor te laten. Uit pure wanhoop toog ik naar sociale media. Waar ik in de verhalen van mijn vrienden mijn eigen hypocrisie niet veroordeeld zag worden.

Vanmiddag speelt Nederland. Ik ga kijken, maar eerst verf ik een regenboog op een publiek gebouw. Vanmiddag verf ik mijn geweten schoon. Misschien mag ik dan zelfs wel in de kroeg kijken.

_Advertentie.