‘Als ik daar even op mag reageren’
Een medestudente onderbreekt de docent wel erg vaak tijdens college. Columnist Thomas Kaufmann ergert zich eraan en besluit over haar te roddelen. Wat zegt dat eigenlijk over hem?

Soms houdt het leven je opeens een spiegel voor. Zo ook tijdens het eerste college van mijn master. Ik kende nog niemand en ging maar ergens op een rustige rij zitten, ver weg van alle eerder geformeerde groepjes. Het college begon. De docent begon het verhaal, maar mijn focus verschoof al snel richting een meisje op de eerste bank. Ze leek zich maar moeilijk te schikken in haar rol als student en greep elke mogelijkheid aan om haar bloemrijke kennis met ons leergierige gezelschap te delen.
‘Als ik daar even op mag reageren.’
En:
‘U kent wellicht wel het onderzoek van Hutje Lubbelebroek.’
Toegegeven, die laatste naam heb ik niet goed onthouden. Maar het tekent de frustratie die begon te borrelen in mijn binnenste. Ze sprak alleen maar in jeukende zinnen. Toen haar hand weer de lucht invloog kon ik het niet langer laten. Ik boog me bedachtzaam richting mijn buurvrouw.
‘Is zij altijd zo?’
Ik lachte er ook een beetje geniepig bij. Ze keek me vriendelijk aan.
‘Ja, maar ze is hartstikke lief hoor.’
Oei, die had ik even niet aan zien komen. Plots werd me ook het treurige van mijn eigen actie pijnlijk duidelijk. Ik had geprobeerd sociaal aanzien te vergaren over de rug van iemand anders. Ik was een ordinaire roddelaar. Het was mean girls op de universiteit. Het is een trucje, zo bedacht ik me later, dat ik vaker toepaste. Grappig of schamper doen over een derde persoon, die daar over het algemeen niet eens iets van meekrijgt. Zo opzichtig, zo makkelijk, zo goedkoop.
Ik heb het niet helemaal van een vreemde. Mijn oma doet het ook. Haar observaties zijn scherp en geestig, maar ook vilein. Elke bejaarde die voorbij loopt moet het ontzien. Haar favoriete onderwerp is een kleine, dansgrage vrouw met een baret. ‘Kwastelorum!’, roept ze dan, of ‘Aanstelster!’.
Af en toe maakt mijn oma het te bont. Dan vliegen er opeens opmerkingen over het gewicht van het personeel over tafel. Die mensen horen dat dan ook, maar mijn oma heeft Alzheimer en dan kom je daar mee weg.
De volgende woensdag heb ik weer college. In roze overhemd neem ik helemaal voorin plaats. Achter mij moet een groepje hard lachen om iets wat ik niet verstaan heb. Ik voel me onderwerp van gesprek. Ik blijf stil zitten, in ongenade.
Thomas Kaufmann is alumnus van Tilburg University.