De verkiezingsuitslag heeft me murw gebeukt

Uit het raam staren, tot veel meer is columnist Thomas Kaufmann niet in staat na de verkiezingsuitslag. Bruggen slaan, met elkaar aan tafel zitten? ‘Ik vind het prachtig klinken, maar het lukt me niet.’

Aan de overkant van de straat staat een vrouw met een bakfiets. Het regent koude decemberdruppels. Voorop zit een kind in een soort minitentje, terwijl het kind aan de achterkant het moet doen met een forse capuchon. Het bakfietsmonster lijkt lastig te besturen. De vrouw zwalkt door het verkeer heen. Ik kijk zwijgzaam toe.

Het heeft iets voyeuristisch. Een kamer of woning in de stad. Beneden is het een en al bedrijvigheid, maar niemand kijkt naar boven. Ik vind deze passieve hoedanigheid wel even lekker de laatste weken. De verkiezingsuitslag heeft me murw gebeukt. Het laatste beetje fut dat ik nog in me had is uit me geslagen. Het zielige hoopje dat overblijft werkt zich nu snotterend een weg richting kerst en vakantie. Waar ik dan waarschijnlijk weer twee weken uit het raam ga kijken.

Kijken dus. We kijken naar voorbijgangers. Naar oude, kromme rollatorbejaarden en vapende, puisterige scholieren. We kijken naar krokante zwervers en zwaarbelaste bakfietsouders. ’s Nachts worden we wakker van brakende studenten, we doen het licht aan en we kijken verder.

Mijn sociale mediabubbel heeft het de laatste weken gehad over bruggen slaan. Over het bouwen van langere tafels in plaats van hogere muren. Ik vind het prachtig klinken, echt waar, maar het lukt me niet. Ik zie een ander en vraag me af of het de ander is. Hij heeft het over voetbal en de Pathé en ik luister niet. Ik wacht tot en of hij over buitenlanders en statushouders begint.

En in het zeldzame geval dat ik iemand daadwerkelijk ontmasker en uit weet te nodigen aan mijn denkbeeldige tafel, sla ik geen bruggen. Ik ben nog niet oprecht geïnteresseerd in zijn denkpatronen en beweegredenen. Ik wacht tot hij klaar is met praten en probeer hem daarna te overtuigen van mijn eigen superieure wereldbeeld. Ik zet niks op het spel.

En dat is niet gezond. Dus blijf ik voorlopig maar kijken. De vrouw met de bakfiets zwalkt door het verkeer heen. Als ze moet remmen, gaat het mis. Ze kan het gewicht van het grote gevaarte niet houden en de fiets valt, met kinderen en al, opzij. Ik kan het niet helpen en schiet in de lach. Drie personen, die ik allang naar de extreemrechtse zijde van de straat had gelabeld, rennen op de vrouw af en schieten haar te hulp. Ik heb geen vin verroerd, maar ik blijf nog even kijken.

_Advertentie.