Lieve columnist

Lieve columnist,

Ik ben dit semester begonnen met mijn thesis en ik merk nu al dat het me heel veel stress oplevert. Ik neem me steeds voor om ruim voor een deadline te beginnen, maar in de praktijk zit ik de dag vantevoren vaak nog naar een knipperende cursor te staren. Morgen moet ik met een nieuw voorstel komen, maar mijn brein heeft kortsluiting. Heeft u tips om uit deze comateuze, creatiefloze toestand te komen?

Met wanhopige groetjes,
Een gestresste student

Lieve student,

Laat me je om te beginnen vertellen dat je niet alleen bent. Vrijwel iedereen worstelt met de grillen van het thesismonster. Al op een van mijn eerste dagen op de campus zag ik een student en public volledig instorten. Ze schreeuwde iets over een begeleider die tegenstrijdige feedback gaf, onhaalbare deadlines en onmogelijke statistiek. Het bleek een omen voor mijn eigen thesis, jaren later. Hoewel ik over mijn begeleider eigenlijk geen klachten heb (dit komt mijn verhaal niet ten goede, laten we hem voor het gemak toch maar een sadistische zak stront noemen), worstelde ik ook met de deadlines en de hoeveelheid materie die verwacht werd.

De meest eenvoudige tip blijft: stel minideadlines voor jezelf waarmee je het werk opdeelt in kleine behapbare stukjes. Hiermee voorkom je dat je op het allerlaatst geconfronteerd wordt met een onmogelijke opgave.

Lijk je echter op mij en stel je zelfs het stellen van deadlines het liefst tot het allerlaatst uit? Dan heb ik hier nog een aantal tips waar je weinig aan hebt, maar die hopelijk in ieder geval ook het ellendige gevoel dat onherroepelijk verbonden is aan een scriptie nog even uitstellen.

Creëer een zondebok. Geef iemand anders de schuld. Bij voorkeur iemand die daadwerkelijk iets op z’n kerfstok heeft, zodat je met je ongefundeerde haat in ieder geval niet een onschuldig persoon te pakken neemt. Poetin, bijvoorbeeld is een erg prettige zondebok. Die kan je gerust een hondenlul noemen zonder dat veel mensen daar aanstoot aan nemen. Gefingeerde namen of groeperingen werken ook uitstekend. ‘Het is allemaal de schuld van die verdomde smurfen,’ kan in vrijwel elke situatie.

Huilen. Het is verdorie 2024. Ga eens achter je gevoel staan. Tilburg is een progressieve stad. Het is echt prima om af en toe eens een flink potje te janken midden in de UB. Laten we met zijn allen huilen weer normaliseren en onze scriptietranen niet langer verstoppen achter de muurtjes van een eenzaam toilet. Een thesis is nou eenmaal een aaneenschakeling van verdriet, dat mag best zichtbaar zijn.

Ontkennen. Thesis? Ik weet van geen thesis. Je bent zelf een thesis! En dan vervolgens radje draaien in de stad tot je die thesis echt vergeten bent. Dit is wel echt een paardenmiddel dat je maar enkele keren in kan zetten. Het is overigens wel prima te combineren met het voorgaande middel.

En als je echt, echt helemaal geen creatieve impulsen meer hebt, kun je altijd nog gaan spelen met de vorm van je scriptie. Maak er bijvoorbeeld een briefwisseling van met een gefingeerde lezer van je onderzoek. Misschien kom je er wel gewoon mee weg.

_Advertentie.