Hooikoorts houdt me binnen

De lente. Het is ieder jaar weer een kwelling, schrijft Judith Zijdenbos. ‘Bij de eerste zonnestralen word ik al onrustig. Ik moet naar buiten, maar hooikoorts houdt me binnen.’

Ik heb een onbeschrijflijk zware drang om naar buiten te gaan als de zon schijnt. Op het moment dat de eerste zonnestralen door het wolkendek komen na de gevoelsmatig eindeloze winter, word ik al onrustig. Werken als de zon schijnt? Een marteling. Ik moet naar buiten.

Gelukkig zet mijn lichaam bij deze pessimistische gedachtes meteen pas op de plaats door me een nog grotere marteling aan te bieden. Snotneuzen en traanogen. Het zorgt ervoor dat ik het grootste deel van de lente binnen vastzit, met de deuren en ramen dicht. De ultieme lentekwelling: hooikoorts.

Waar de meeste mensen balen van de winter en de bijbehorende dip is voor mij de lente de grootste test. Ik moet niet alleen binnenblijven terwijl de vitamine D-tekorten eindelijk bijgevuld kunnen worden, ik moet ook docenten, leerlingen, collega’s en werkgevers ervan overtuigen dat ik niet knetter stoned naar werk of school ga. Dat is best een opgave als je ogen zó rood zijn dat je zonder effecten in de horrorfilm Red Eye had kunnen spelen

Op het moment dat ik het vertrouwen van mijn omgeving met wat nonchalant rondslingerende neusspray en cetirizine heb teruggewonnen, beginnen de vragen over mijn mentale gesteldheid. ‘Is er iets aan de hand?’, ‘gaat het wel goed met je?’ en ‘ben je vermoeid?’

Dat ik er niet beter uit ga zien van hooikoorts is me elk jaar snel duidelijk en daar hoef ik niet eens voor in de spiegel te kijken. Mijn geliefde omgeving stelt me daar moeiteloos en ongevraagd van op de hoogte.

Als ik, ondanks mijn belabberde uiterlijk, mezelf dan toch in een sociale omgeving bevind, is het een kwestie van tijd voordat ik aan de beademing moet. Hoeveel bbq’s, verjaardagen en terrasjes ik heb moeten verlaten omdat ik na zestien keer niezen geen gesprek meer kon voeren, is niet meer op één hand te tellen.

Hooikoorts houdt me binnen, treurig maar wel goed voor mijn werk. Een iets optimistischere collega zei ooit tegen me: ‘Je kunt ook binnen van het lekkere weer genieten.’ Aan die opmerking houd ik me elke lente maar weer krampachtig vast, totdat ik in de zomer weer ongebruind maar vol enthousiasme naar buiten kan.

_Advertentie.